[พฺรํ่า] ว. รํ่าไป, ซํ้า ๆ ซาก ๆ, บ่อย ๆ, เช่น พร่ำบ่น พร่ำเพ้อรำพัน พร่ำสาธยายมนตร์. พร่ำพลอด [-พฺลอด] ก. พูดออดอ้อนออเซาะ. พร่ำเพรื่อ [-เพฺรื่อ] ว. เกินขอบเขต, บ่อย ๆ ไม่เป็นกิจจะลักษณะ, เช่น พูดพร่ำเพรื่อ, เพรื่อ ก็ว่า. พร่ำเพ้อ ก. รำพัน.