ความหมาย

• 
  

  [พะหน] ว. มาก, ใหญ่, หนา, ทึบ. น. กองทัพใหญ่. {ป., ส.}.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• พหุ - ว. มาก, เขียนเป็น พหู ก็มี. {ป., ส.}. พหุคูณ ว. หลายเท่า, หลายทบ. {ส.}. พหุพจน์, พหูพจน์ น. คำที่กล่าวถึงสิ่งมากกว่าหนึ่ง. {ป., ส. พหุวจน}. พหุภาคี {การทูต} ว. หลายฝ่าย. น. เรียกสนธิสัญญาที่มีคู่สัญญาหลายฝ่ายว่า สนธิสัญญาพหุภาคี. {อ. multilateral}.

• พหุล - [พะหุน] ว. หนา, มาก. {ป., ส.}.

• พหู - ว. พหุ. พหูพจน์ น. คำที่กล่าวถึงสิ่งมากกว่าหนึ่ง. พหูสูต น. ผู้มีความรู้เพราะได้สดับตรับฟังหรือศึกษาเล่าเรียนมามาก. {ป. พหุสฺสุต}.

• พอ - ว. เท่าที่ต้องการ, ควรแก่ความต้องการ, เต็มเท่าที่จำเป็น, เต็มตามต้องการ, เช่น ในการเดินทางจะต้องเตรียมเงินไปเท่าไรจึงจะพอ: เหมาะ, เพียงทำได้, ควร: ถูก, ชอบ, เช่น พอใจ พอตา พอหู: อาจ ... ได้ เช่น ตาพอดู หูพอฟัง: เมื่อ, ครั้นเมื่อ, เพิ่ง. พอกัน, พอ ๆ กัน ว. เสมอกัน, ทัดเทียมกัน, เทียบเท่ากัน, เช่น เก่งพอกัน ฝีมือพอกัน ร้ายพอ ๆ กัน. พอกันที {ปาก} ก. บอกเลิกกัน, ยุติกัน, ไม่เกี่ยวข้องกันอีกต่อไป. พอการ {ปาก} ว. สมควรแก่งาน, บางทีใช้หมายความว่า มาก. พอก้าวขาก็ลาโรง {สำ} ก. ชักช้าทำให้เสียการ, พอยกขาก็ลาโรง ก็ว่า. พอควร ว. พอสมควร. พอใจ ก. สมใจ, ชอบใจ. ว. เหมาะ. พอใช้ ว. ใช้ได้ เช่น คะแนนพอใช้: ปานกลาง, พอสมควร, เช่น มีฐานะดีพอใช้ รวยพอใช้ เก่งพอใช้: เพียงพอแก่การจับจ่ายใช้สอย เช่น มีเงินพอใช้ทั้งเดือน, พอใช้พอสอย ก็ว่า. พอใช้ได้ ว. นับว่าใช้ได้. พอใช้พอสอย ว. เพียงพอแก่การจับจ่ายใช้สอย เช่น มีเงินพอใช้พอสอยไปเดือนหนึ่ง ๆ, พอใช้ ก็ว่า. พอดิบพอดี ว. กำลังดี, พอเหมาะพอเจาะ, เช่น มีเงินไปเท่ากับราคาของพอดิบพอดี กางเกงตัวนี้ใส่ได้พอดิบพอดี, พอดี ก็ว่า. พอดี ว. กำลังดี, พอเหมาะพอเจาะ, เช่น เสื้อใส่ได้พอดี, พอดิบพอดี ก็ว่า: พอเหมาะกับเวลา เช่น พอสิ้นเดือนเงินก็หมดพอดี เขามาถึงที่ทำงาน ๘.๓๐ น. พอดี. พอดีกัน ว. เสมอกัน {มักใช้ในทางไม่ดี} เช่น มันก็พอดีกันนั่นแหละ. พอดีพอร้าย ว. ปานกลาง, ไม่ดีนัก, ไม่เลวนัก: บางที {แสดงความไม่แน่นอน} เช่น พอดีพอร้ายไม่ได้ไป. พอดู ว. เอาการ, ค่อนข้างมากทีเดียว, เช่น เก่งพอดู. พอดูได้ ว. ไม่ถึงกับน่าเกลียด, พอใช้ได้. พอได้ ว. พอใช้ได้บ้าง. พอตัว ว. พอเหมาะสมแก่ตน เช่น มีความสามารถพอตัว. พอทำเนา ว. พอสมควร, พอสถานประมาณ, เช่น เจ็บไข้ก็พอทำเนา ยังแถมถูกออกจากงานเสียอีก. พอทำพอกิน ว. พอกินไปวันหนึ่ง ๆ. พอที คำห้ามเพื่อขอยับยั้ง. พอที่ ว.เหมาะ, ควร, มักใช้ในความปฏิเสธว่า ไม่พอที่ เช่น ไม่พอที่จะเข้าไปยุ่งกับเขาเลย. พอที่จะ ว. ควรที่จะ เช่น พอที่จะได้ เลยไม่ได้. พอประมาณ ว. เพียงปานกลาง เช่น มีฐานะดีพอประมาณ. พอไปได้ ว. พอจะใช้ได้บ้าง เช่น ความรู้ของเขาพอไปได้. พอไปวัดไปวาได้ ว. มีหน้าตาสวยพออวดได้ {ใช้แก่ผู้หญิง}. พอเพียง ก. ได้เท่าที่กะไว้ เช่น ได้เท่านี้ก็พอเพียงแล้ว. พอฟัด, พอฟัดพอเหวี่ยง ก. พอสู้กันได้ เช่น เขามีฝีมือพอฟัดพอเหวี่ยงกัน, พอวัดพอเหวี่ยง ก็ว่า. พอมีพอกิน ว. มีฐานะปานกลาง เช่น เขาเป็นคนมีฐานะพอมีพอกิน. พอมีอันจะกิน ว. ค่อนข้างรวย, มีฐานะค่อนข้างดี, เช่น เขาเป็นคนพอมีอันจะกิน. พอยกขาก็ลาโรง {สำ} ก. ชักช้าทำให้เสียการ, พอก้าวขาก็ลาโรง ก็ว่า. พอแย้มปากก็เห็นไรฟัน {สำ} รู้ทันกัน, พออ้าปากก็เห็นลิ้นไก่ ก็ว่า. พอแรง ว. เต็มแรง, มาก, เช่น ถูกด่าเสียพอแรง ว่าเสียพอแรง. พอเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง {สำ} ก. พอมีกินมีใช้, พอเลี้ยงตัวได้. พอวัดพอเหวี่ยง ก. พอสู้กันได้, พอฟัด หรือ พอฟัดพอเหวี่ยง ก็ว่า. พอสถานประมาณ ว. เพียงระดับปานกลาง เช่น เขามีความรู้พอสถานประมาณ, พอสัณฐานประมาณ ก็ว่า. พอสมควร ว. พอประมาณ เช่น เรียนเก่งพอสมควร ทำดีพอสมควร, พอควร ก็ว่า. พอสัณฐานประมาณ ว. เพียงระดับปานกลาง, พอสถานประมาณ ก็ว่า. พอหอมปากหอมคอ {ปาก} ว. พอสมควร, พอดี ๆ, นิด ๆ หน่อย ๆ, เช่น กินพอหอมปากหอมคอ พูดพอหอมปากหอมคอ. พอเหมาะ ก. เหมาะเจาะ เช่น เขามาพอเหมาะกับเวลา รองเท้านี้ใส่ได้พอเหมาะ, พอเหมาะพอเจาะ ก็ว่า. พออ้าปากก็เห็นลิ้นไก่ {สำ} รู้ทันกัน, พอแย้มปากก็เห็นไรฟัน ก็ว่า. พออาศัย ว. พออยู่ได้, พอไปได้.

• พ่อ - น. ชายผู้ให้กำเนิดแก่ลูก: คำที่ลูกเรียกชายผู้ให้กำเนิดหรือเลี้ยงดูตน: คำที่ผู้ใหญ่เรียกผู้ชายที่มีอายุน้อยกว่าด้วยความสนิทสนมหรือรักใคร่เป็นต้นว่า พ่อนั่นพ่อนี่: คำใช้นำหน้านามเพศชาย แปลว่า ผู้เป็นหัวหน้าเช่น พ่อเมือง: ผู้ชายที่กระทำกิจการหรืองานอย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น ค้าขาย เรียกว่า พ่อค้า ทำครัว เรียกว่า พ่อครัว: เรียกสัตว์ตัวผู้ที่มีลูก เช่น พ่อม้า พ่อวัว. พ่อเกลอ น. เพื่อนร่วมนํ้าสบถของพ่อ. พ่อขุน {โบ} น. กษัตริย์ผู้เป็นใหญ่ในสมัยสุโขทัย. พ่อครัว {โบ} น. หัวหน้าครอบครัว. พ่อคุณ น. คำพูดเอาใจชายหรือแสดงความเอ็นดูรักใคร่เด็กชาย. พ่อเจ้า ส. คำเรียกพ่อเมืองหรือเจ้าผู้ครองนคร, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๒. พ่อเจ้าประคุณ คำเรียกแสดงความรักใคร่หรือประชดประชัน แล้วแต่น้ำเสียง {ใช้แก่ผู้ชาย} เช่น โถ ! พ่อเจ้าประคุณของย่า เจ็บไหม ทำไมไม่นอนที่โรงละครเลยล่ะพ่อเจ้าประคุณ. พ่อแจ้แม่อู {สำ} ว. พันทาง, ต่างพันธุ์กัน. พ่อตา น. พ่อของเมีย. พ่อบ้าน น. ชายที่เป็นหัวหน้าครอบครัว, ชายผู้จัดการงานในบ้านเป็นต้น, ชายผู้จัดการงานธุรการในสถานที่เช่นโรงพยาบาลเป็นต้น, คู่กับ แม่บ้าน. พ่อพวงมาลัย {สำ} น. ชายที่ปล่อยชีวิตตามสบาย ไม่ยอมตั้งตัวหรือทำการงานเป็นหลักฐาน. พ่อพันธุ์ น. สัตว์ตัวผู้ที่ใช้ผสมพันธุ์. พ่อม่าย น. ชายที่มีเมียแล้ว แต่เมียตายหรือหย่าร้างกันไป. พ่อเมือง น. ผู้ที่ชาวเมืองยกขึ้นเป็นเจ้าเมือง. พ่อร้าง {ถิ่น} น. ชายผู้เลิกกับเมีย. พ่อเรือน {โบ} น. พลเรือน. พ่อลิ้นทอง {ปาก} น. คนที่พูดดี พูดเก่ง หรือพูดคล่องน่าฟัง. พ่อเล้า {ปาก} น. ผู้ชายผู้เป็นหัวหน้าเลี้ยงหญิงสาวไว้บำเรอชาย. พ่อเลี้ยง น. ผัวของแม่ แต่ไม่ใช่พ่อตัว: {ถิ่น–พายัพ} ชายผู้มีฐานะดีและได้รับความนับถือในสังคม, ผัวของแม่เลี้ยง. พ่อสื่อ น. ชายที่ทำหน้าที่ชักนำชายหญิงให้พบรู้จักรักใคร่และแต่งงานกัน, ชายผู้ช่วยเหลือให้คู่รักได้ติดต่อหรือพบปะกัน. พ่อหลวง {ถิ่น–พายัพ} น. ผู้ใหญ่บ้าน: {ถิ่น–ปักษ์ใต้} สมภาร, เจ้าอาวาส.