ความหมาย

• 
  

  น. เพิงที่ต่อปะเข้าไปกับด้านสกัดของเรือน, พะเพิง เพิง หรือ เพิงพะ ก็เรียก. ก. พักพิงหรือแอบอิงอาศัย เช่น ลูกมาพะพ่อแม่อยู่, พะพิง ก็ว่า: ปะทะกัน, ชนกัน, เช่น คน ๒ คนเดินมาพะกัน: ปะทะติดอยู่ เช่น สวะมาพะหน้าบ้าน.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• พะ ๒ - ใช้นำหน้าคำที่ตั้งต้นด้วยตัว พ มีความแปลอย่างเดียวกับคำเดิมนั้น เช่น พะพรั่ง พะพรั่น พะพราย.

• พะเน้าพะนอ - ก. พรํ่าเอาอกเอาใจเกินสมควร.

• พะเน้าพะนึง - ก. ทำอิด ๆ เอื้อน ๆ: เซ้าซี้.

• พะเนิน - น. ค้อนขนาดใหญ่สำหรับตีเหล็กหรือทุบหินเป็นต้น: ของกองสุมกันขึ้นไปจนสูง. ว. มากมายก่ายกอง, พะเนินเทินทึก ก็ว่า. พะเนินเทินทึก {ปาก} ว. มากมายก่ายกอง,พะเนิน ก็ว่า.

• พะเนียง ๑ - น. ดอกไม้ไฟชนิดหนึ่ง ทำด้วยกระบอกไม้ไผ่บรรจุดินดำ ใช้ตั้งจุดไฟให้ลุกเป็นช่องาม เรียกว่า ไฟพะเนียง.