น. ชื่อเครื่องดนตรีชนิดหนึ่ง บรรเลงด้วยการดีดสาย. {ป., ส. วีณา}. พิณพาทย์ น. ชื่อเรียกวงดนตรีไทยโบราณ ประกอบด้วยเครื่องดีด คือ พิณ ผสมกับเครื่องตี ได้แก่ ระนาดและฆ้องวงชนิดต่าง ๆ เป็นหลัก และเครื่องกำกับจังหวะ เช่น ฉิ่ง ฉาบ กรับ โหม่ง ตะโพน กลองทัด กลองแขก และกลองสองหน้า ต่อมาเปลี่ยนพิณ เป็น ปี่ จึงเปลี่ยนชื่อเป็น ปี่พาทย์. พิณพาทย์เครื่องคู่ {โบ} น. ปี่พาทย์เครื่องคู่. พิณพาทย์เครื่องห้า {โบ} น. ปี่พาทย์เครื่องห้า. พิณพาทย์เครื่องใหญ่ {โบ} น. ปี่พาทย์เครื่องใหญ่.