น. ส่วนราบด้านหน้า ด้านนอก หรือด้านบนของสิ่งที่เป็นผืนเป็นแผ่น เช่น พื้นเรือน พื้นดิน พื้นรองเท้า: ฐาน เช่น พื้นถนนทรุด: แถบ, แถว, ถิ่น, เช่น คนพื้นนี้: ทั่วไป, โดยมาก, เช่น ถิ่นนี้ทำสวนครัวกันเป็นพื้น: เรียกผ้านุ่งที่มีสีและลักษณะยืนตัวไม่มีดอกดวงลวดลาย ว่า ผ้าพื้น. พื้น ๆ ว. เรียบ ๆ เช่น งามอย่างพื้น ๆ คือ งามอย่างเรียบ ๆ ไม่ฉูดฉาด ดีอย่างพื้น ๆ คือ ดีอย่างเรียบ ๆ ไม่โลดโผน, ธรรมดา ๆ เช่น กับข้าวพื้น ๆ. พื้นความรู้ น. ระดับความรู้. พื้นฐาน น. รากฐาน เช่น เขามีพื้นฐานวิชาภาษาอังกฤษดี, หลักความรู้เบื้องต้น เช่น วิชาพื้นฐาน. พื้นดี น. อารมณ์ดี: พื้นความรู้ดี. ว. ที่ได้รับการศึกษาอบรมมาดี. พื้นเดิม น. รกรากเดิม เช่น พื้นเดิมเป็นคนมั่งมี. พื้นท้อง น. เนื้อตรงส่วนท้อง {โดยมากหมายถึงส่วนท้องของปลา}. พื้นที่ น. ขนาดของผิวพื้น เช่น หาพื้นที่, อาณาบริเวณ เช่น ตรวจพื้นที่, ลักษณะของพื้นดิน เช่น พื้นที่เป็นที่ราบลุ่ม.พื้นที่หน้าตัด น. พื้นที่ตรงรอยตัดของแท่งวัตถุ. พื้นบ้าน ว. เฉพาะถิ่น เช่น ของพื้นบ้าน, มักใช้เข้าคู่กับคำ พื้นเมือง เป็น พื้นบ้านพื้นเมือง. พื้นเพ น. หลักแหล่ง เช่น พื้นเพเป็นคนนครปฐม, อาชีพของวงศ์ตระกูล เช่น พื้นเพเป็นพ่อค้า. พื้นเมือง ว. เฉพาะเมือง, เฉพาะท้องที่, เช่น ของพื้นเมือง คนพื้นเมือง นิทานพื้นเมือง. พื้นเสีย ก. โกรธ.