ความหมาย

• 
  

  ก. มืดมัว, ยุ่งเหยิง, ปะปน. ฟั่นเฝือ ว. รกชัฏ, ยุ่งเหยิง, ปนคละกันยุ่ง, เคลือบคลุม เช่น สำนวนฟั่นเฝือ. ฟั่นเฟือน ว. หลงใหล, เคลิบเคลิ้ม, เผลอสติ, คุ้มดีคุ้มร้าย, เช่น มีสติฟั่นเฟือน จิตใจฟั่นเฟือน.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• ฟันช้าง - ดู งาช้าง ๒.

• ฟ้า - น. ส่วนเบื้องบนที่มองเห็นครอบแผ่นดินอยู่ เช่น ดาวเต็มฟ้า, อากาศ เช่น ฟ้าครึ้ม ยิงปืนขึ้นฟ้า: สวรรค์ เช่น นางฟ้า ฟ้าดินเป็นพยาน: {กลอน} เจ้าฟ้า. ว. สีน้ำเงินอ่อน อย่างสีท้องฟ้าในเวลามีแดด เรียกว่า สีฟ้า. ฟ้าคะนอง น. ฟ้าลั่นติดต่อกัน. ฟ้าเคืองสันหลัง {สำ} น. เคราะห์กรรมหรือโทษทัณฑ์ร้ายแรงที่เกิดจากอำนาจเบื้องบนหรือผู้ปกครอง เช่น ต่อฟ้าเคืองสันหลังจึงรำพัน {ขุนช้างขุนแผน}. ฟ้าผ่า น. ปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นเนื่องจากอิเล็กตรอนจำนวนมากเคลื่อนที่ระหว่างเมฆกับพื้นโลก เกิดพลังงานสูงมากจนสามารถทำลายสิ่งที่กีดขวางเช่น คน สัตว์ ต้นไม้ บ้านเรือน: โดยปริยายหมายความว่า คำสั่งด่วนที่ออกมาโดยไม่คาดหมายและไม่รู้เหตุผล. ฟ้าไม่กระเทือนสันหลัง {สำ} น. อำนาจเบื้องบนหรือผู้ปกครองยังไม่ลงโทษทัณฑ์ ใช้ในสำนวนว่า ถ้าฟ้าไม่กระเทือนสันหลังก็ยังไม่รู้สึก. ฟ้าร้อง น. เสียงที่เกิดขึ้นเนื่องจากอากาศขยายตัวเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วเพราะความร้อนที่เกิดจากฟ้าแลบ. ฟ้าแลบ น. แสงที่เกิดวาบขึ้นในท้องฟ้าลักษณะเป็นเส้นหรือแผ่น เกิดขึ้นเนื่องจากอิเล็กตรอนจำนวนมากเคลื่อนที่ผ่านอากาศเป็นเหตุให้เกิดความร้อนสูงมากจนปรากฏเป็นแสงสว่างวาบขึ้น. ฟ้าหลัว น. อากาศมัวเนื่องจากในอากาศขณะนั้นมีอนุภาคที่มองไม่เห็น เช่น เกลือจากทะเล ควันไฟฝุ่นละอองปะปนอยู่เป็นจำนวนมาก.

• ฟาก ๑ - น. ลำไม้ไผ่เป็นต้นที่ผ่าแล้วสับให้แตกออกเป็นอันเล็ก ๆ แต่ไม่ขาดจากกัน แล้วแบคว่ำออกเป็นแผ่น โดยมากใช้ปูเป็นพื้นเรือน เรียกว่า ฟากสับ, ส่วนที่ทำเป็นซี่แล้วใช้หวายหรือเถาวัลย์ถักให้ติดกันเป็นผืนเรียกว่าฟากซี่ หรือ ซี่ฟาก.

• ฟาก ๒ - น. ฝั่ง, ข้าง, เช่น อยู่ฟากนี้ เรือข้ามฟาก ฟากฟ้า. ฟากฟ้า น. ท้องฟ้า.

• ฟ่าง - น. ข้าวฟ่าง. {ดู ข้าวฟ่าง ที่ ข้าว}.