ความหมาย

• 
  

  [กฺรุน] ก. ตัด, ทำลาย, เช่น จะกรุนจะกราดสงคราม {ม. ฉันท์ มหาราช}. {ถิ่น–พายัพ กุน ว่า ตัด, ทำลาย, ใช้คู่กับ กาด ว่า ทำให้ราบลง}.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• กรุ่น - [กรฺ่น] ว. อาการของไฟที่ยังไม่ดับแต่ไม่ถึงกับลุกโพลง เช่น ไฟติดกรุ่นอยู่, โดยปริยายหมายความว่า ยังเหลืออยู่บ้าง, มีเรื่อย ๆ อยู่, เช่น ควันกรุ่น หอมกรุ่น: ยังไม่ดับสนิท, ร้อนรุ่มอยู่ภายใน, เช่น โกรธกรุ่น.

• กรุบ - [กฺรุบ] ว. เสียงดังเช่นนั้นเมื่อเคี้ยวของแข็งที่พอเคี้ยวได้เช่นกระดูกอ่อน ข้อไก่. น. ขนมปั้นก้อนชนิดหนึ่งเรียกว่า ขนมกรุบ: เรียกกะลาอ่อนของมะพร้าว ว่า กรุบมะพร้าว. กรุบกริบ ว. เสียงกุกกิก.

• กรุ่ม - [กฺรุ่ม] ก. ขันบ่อย ๆ {ปรกติใช้แก่นกเขา แต่ใช้แก่นกอื่นก็มีบ้าง} เช่น บางพวกจับเป็นคู่คูขันกันโดยธรรมดา เวลากรุ่มกำลังที่ตั้งขึ้นตามฤดู {ม. ร. ๔ วนปเวสน์}: โดยปริยายหมายความว่า สบายเรื่อย ๆ ไป เช่น มีเงินตรากินกรุ่มเป็นภูมิฐาน {นิ. เดือน}: รุ่มร้อน, ระอุ, เช่น นรกเท่ากรุ่ม เปลวร้อนเหมือนไฟ {สุบิน}.

• กรุ้มกริ่ม - [กฺรุ้มกฺริ่ม] ก. แสดงสีหน้า แววตา และท่าทางเจ้าชู้ เช่น เห็นผู้หญิงเดินผ่านมาก็ทำกรุ้มกริ่มขึ้นมาทันที, กรุ้งกริ่ง ก็ว่า.

• กรุย ๑ - [กฺรุย] น. หลักที่ปักรายไว้เป็นเครื่องหมาย เช่น ปักกรุย. ก. ใช้เครื่องมือหรืออุปกรณ์ เช่นจอบ เสียม หรือแทรกเตอร์ เปิดทางถางทางเพื่อเป็นแนวไว้, เป็นแนวไว้ เช่น กรุยทาง: โดยปริยายหมายความว่า เปิดทางให้สะดวก. {ข. ตฺรุย}.