ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี. ระฟ้า ว. สูงมาก เช่น ตึกระฟ้า. ระสะเก็ด ว. เรียกอาการลงโทษเฆี่ยนหลังซํ้าแผลเก่าที่ตกสะเก็ดแล้วว่า เฆี่ยนระสะเก็ด, โดยปริยายหมายความว่า พูดตำหนิซํ้าแล้วซํ้าอีก.