ความหมาย

• 
  

  ว. เจ็บอาย, เศร้า, สลด, เช่น ว่าแล้วหน้าไม่ลื้น: บวมหรือนูนน้อย ๆ เช่น แขนถูกแมลงต่อยผิวลื้นขึ้นมา เนื้อลื้น ๆ จะเป็นฝี.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• ลืบ - น. ลูกของลื่อ, หลานของเหลน.

• ลืม - ก. หายไปจากความจำ, นึกไม่ได้, นึกไม่ออก, เช่น เขาลืมความหลัง ลืมชื่อเพื่อน, ระลึกไม่ได้เพราะขาดความเอาใจใส่เป็นต้น เช่น ลืมทำการบ้าน ลืมรดน้ำต้นไม้. ลืมกลืน น. ชื่อขนมไทยชนิดหนึ่ง ทำด้วยแป้งเท้ายายม่อม หรือแป้งถั่วกวนกับน้ำตาลทรายหยอดหน้าด้วยแป้งข้าวเจ้ากวนกับกะทิอย่างหน้าตะโก้ โรยหน้าด้วยถั่วทองคั่ว. ลืมคอน, ลืมรัง ก. ลืมกลับบ้าน, ลืมบ้านเรือน, เช่น เที่ยวเสียจนลืมรัง. ลืมตน ก. ขาดความระลึกถึงฐานะเดิมของตน, ลืมนึกถึงฐานะของตนไปชั่วคราว, เช่น ได้ดีแล้วอย่าลืมตน: ลืมนึกถึงความจริงประการหนึ่งของโลกที่ว่าสิ่งทั้งหลายเป็นของไม่เที่ยงอาจแปรเปลี่ยนได้ เช่น เหลิงอำนาจจนลืมตน. ลืมต้น ว. ลักษณะที่ผลไม้มีส้มโอเป็นต้น ซึ่งเก็บเอามาผึ่งไว้นานวัน เพื่อให้เปลือกเหี่ยวจะได้คลายความเปรี้ยวจัด เรียกว่า ลูกไม้ลืมต้น. ลืมตัว ก. ขาดสติไปชั่วคราว, เผลอตัวไปชั่วคราว, เช่น เวลาโกรธเขาลืมตัวไม่กลัวตาย: ลืมตน, ขาดความระลึกถึงฐานะเดิมของตน, เช่น เมื่อเป็นใหญ่เป็นโตขึ้นมา มีคนประจบสอพลอมากทำให้เขาลืมตัว. ลืมตา ก. เปิดกลีบตา, ใช้ตรงข้ามกับหลับตา: โดยปริยายหมายความว่า เกิด เช่น ตั้งแต่ลืมตาดูโลกก็สบายมาตลอด. ลืมตาอ้าปาก, ลืมหน้าอ้าปาก ก. มีฐานะดีขึ้นกว่าเดิมพอทัดเทียมเพื่อน เช่น เดี๋ยวนี้เขาลืมตาอ้าปากได้แล้ว เขาลืมหน้าอ้าปากได้แล้ว,เงยหน้าอ้าปาก ก็ว่า. ลืมเลือน ก. ลืมไปบ้างหรือค่อย ๆ ลืมไปจากความทรงจำ เช่น เรื่องนี้ลืมเลือนไปบ้างแล้ว. ลืมหูลืมตา ก. เปิดหูเปิดตารับรู้ความเป็นไปของสิ่งต่าง ๆ ทั่วไป เช่น รู้จักลืมหูลืมตาดูโลกเสียบ้างซิ: มักใช้แก่ฝนในความปฏิเสธ หมายความว่า หนักมาก เช่น ฝนตกอย่างไม่ลืมหูลืมตา.

• ลือ - ก. พูดกันทั่วไป แต่ยังไม่มีอะไรยืนยันได้แน่นอน เช่น เขาลือว่าจะเกิดเหตุที่ท่าน้ำ, {โบราณ ใช้ ฦๅ}. {ข.}. ลือชา, ลือชาปรากฏ ก. มีชื่อเสียงโด่งดังเป็นที่รู้กันทั่วไป. ลือชื่อ ว. มีชื่อโด่งดัง. ลือลั่น ก. โด่งดังมาก เช่น ได้ยินเสียงลือลั่น. ลือสาย น. คำเรียกผู้เป็นใหญ่ เช่น กษัตริย์, มักใช้ว่า ฦๅสาย.

• ลื่อ - น. ลูกของเหลน.

• ลื้อ ๑ - น. ไทยพวกหนึ่งอยู่ในแคว้นสิบสองปันนา.