ความหมาย

• 
  

  [สะทะนะ] ว. มีเงิน, รํ่ารวย. {ป., ส.}.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• สธุสะ, สาธุสะ - คำเปล่งขึ้นก่อนกล่าวคำอื่น เพื่อขอความสวัสดิมงคลอย่างเดียวกับคำ ศุภมัสดุ.

• ส้น - น. ส่วนท้ายของเท้า เช่น อย่าเดินลงส้น รองเท้ากัดส้น, เรียกเต็มว่า ส้นเท้า, ส่วนท้ายของบางสิ่งบางอย่าง เช่นส้นปืน. ส้นตีน {ปาก} น. ส้นเท้า, {มักใช้เป็นคำด่า}. ส้นตีนส้นมือ, ส้นมือส้นตีน {ปาก} ว. ไร้สาระ, ไม่มีแก่นสาร, เช่น เรื่องส้นมือส้นตีนเท่านี้ ก็ต้องมาฟ้องด้วย, ใช้เป็นคำด่า. ส้นเท้า น. ส่วนท้ายของเท้า, เรียกสั้น ๆ ว่า ส้น. ส้นมือ น. ส่วนท้ายของฝ่ามือ. ส้นรองเท้า น. ส่วนล่างตอนท้ายของรองเท้าที่รองรับส้น.

• สน ๑ - น. {๑} ชื่อพืชเมล็ดเปลือยหลายชนิดหลายสกุลในหลายวงศ์ เช่น สนสองใบหรือเกี๊ยะเปลือกหนา {Pinus merkusii Jungh. et de Vriese}, สนสามใบหรือเกี๊ยะเปลือกบาง {P. kesiya Royle ex Gordon} ในวงศ์Pinaceae, ทั้ง ๒ ชนิดนี้ สนเขา ก็เรียก, พายัพเรียกจ๋วง: สนหางกระรอก [Dacrydium elatum {Roxb.} Wall. ex Hook.]: สนฉำฉาหรือสนญี่ปุ่น [Podocarpus macrophyllus {Thunb.} Sweet var. naki Siebold] ในวงศ์ Podocarpaceae: สนแผง, สนหางสิงห์ {Thuja orientalis L.} ในวงศ์ Cupressaceae ใบเป็นแผง ใบและเมล็ดใช้ทำยาได้. {๒} ชื่อพืชดอกหลายชนิดหลายสกุลในหลายวงศ์ เช่น สนทรายหรือสนสร้อย {Baeckea frutescens L.} ในวงศ์ Myrtaceae: สนทะเล {Casuarina equisetifolia L.} ในวงศ์ Casuarinaceae.

• สน ๒ - ก. ร้อยด้วยเชือกหรือด้ายเป็นต้น เช่น สนเข็ม สนตะพาย. สนเข็ม ก. ร้อยด้ายหรือไหมเป็นต้นเข้าไปในรูเข็ม. สนตะพาย ก. กิริยาที่เอาเชือกร้อยช่องจมูกวัวควายที่เจาะ ซึ่งเรียกว่า ตะพาย, ใช้โดยปริยายแก่คนว่าถูกสนตะพาย หรือ ยอมให้เขาสนตะพาย หมายความว่าถูกบังคับให้ยอมทำตามด้วยความจำใจ ความหลง หรือความโง่เขลาเบาปัญญา.

• สนเดก - {แบบ} น. สำนัก. {ป. สนฺติก}.