[สะมะนะ-] น. ผู้สงบกิเลสแล้วโดยเฉพาะหมายถึงภิกษุในพระพุทธศาสนา. {ป.: ส. ศฺรมณ}. สมณบริขารน. เครื่องใช้สอยของพระภิกษุในพระพุทธศาสนา มี ๘ อย่าง คือ สบง จีวร สังฆาฏิ บาตร มีดโกนหรือมีดตัดเล็บ เข็ม ประคดเอว กระบอกกรองน้ำ {ธมกรก}, อัฐบริขาร ก็เรียก. {ป.}. สมณโวหาร น. ถ้อยคำที่ควรแก่สมณะ เช่น อาตมา ฉันจังหัน กัปปิยภัณฑ์. {ป.}. สมณศักดิ์ น. ยศพระสงฆ์ที่ได้รับพระราชทานมีหลายชั้น แต่ละชั้นมีพัดยศเป็นเครื่องกำหนด. สมณสารูป ว. ที่สมควรแก่พระ {ใช้แก่กิริยามารยาทเป็นต้น}. น. กิริยามารยาทเป็นต้นที่สมควรแก่สมณะ เช่น ภิกษุพูดจาควรมีสมณสารูป. {ป. สมณสารุปฺป}. สมณสาสน์ [-สาด] น. จดหมายของสมเด็จพระสังฆราชหรือประมุขของประเทศซึ่งเป็นนักบวชที่ใช้ในการเจริญสัมพันธไมตรีระหว่างประเทศ.