[สะหฺมอง] น. อวัยวะที่อยู่ภายในกะโหลกศีรษะเนื้อนุ่ม หยุ่น ลักษณะเป็นลอน เป็นศูนย์รวมระบบประสาท, มันสมอง ก็ว่า, ภาษาปากว่า ขมอง: โดยปริยายหมายความว่า ปัญญาความคิด เช่น เขาเป็นคนสมองดี, มันสมอง หรือ หัวสมอง ก็ว่า. สมองขี้เลื้อย {สำ} น. ปัญญาทึบ, หัวขี้เลื่อย ก็ว่า. สมองตาย ว. สภาวะที่สมองถูกทำลายจนสูญเสียการทำงานโดยสิ้นเชิง ถือว่าสิ้นชีวิตแล้ว. สมองฝ่อ น. เนื้อสมองน้อยลงเนื่องจากมีการเสื่อมสลายของเซลล์ประสาทและเนื้อเยื่อของสมองหรืออย่างใดอย่างหนึ่ง. {อ. cerebral atrophy}.