[สะหฺมุหะ-, สะหฺมุ] น. หมู่, กอง, พวก: หัวหน้าในตำแหน่งหน้าที่ เช่น สมุหพระราชพิธี สมุหราชองครักษ์สมุห์บัญชี: ตำแหน่งพระฐานานุกรมเหนือใบฎีกา เช่น พระสมุห์ พระครูสมุห์. {ป.: ส. สมูห}. สมุหเทศาภิบาล {เลิก} น. ผู้ปกครองมณฑลในระบบเทศาภิบาล เดิมเรียกว่า ข้าหลวงเทศาภิบาลสำเร็จราชการมณฑล. สมุหนาม {ไว} น. คำนามที่บอกลักษณะของคน สัตว์ และสิ่งของที่รวมกันอยู่เป็นหมวดเป็นหมู่ เป็นพวก เช่น กอง หมู่ คณะ ฝูง พวก. สมุหนายก {โบ} น. ตำแหน่งข้าราชการชั้นอัครมหาเสนาบดีฝ่ายพลเรือน ดูแลรับผิดชอบและเป็นประธานที่ประชุมเสนาบดีของฝ่ายพลเรือน รวมทั้งการปกครองและการยุติธรรมในหัวเมืองฝ่ายเหนือ. สมุหพระกลาโหม {โบ} น. ตำแหน่งข้าราชการชั้นอัครมหาสนาบดีฝ่ายทหาร ดูแลรับผิดชอบและเป็นประธานที่ประชุมเสนาบดีของฝ่ายทหาร รวมทั้งการปกครองและการยุติธรรมในหัวเมืองปักษ์ใต้.