[-โดด] น. ความยินดีหรือพอใจเท่าที่ตนมีอยู่หรือเป็นอยู่ เช่น เขาถือสันโดษ. {ปาก} ก. มักน้อย เช่น เขาเป็นคนสันโดษ. {ส. สํโตษ: ป. สนฺโตส}.