ความหมาย

• 
  

  ก. ปิด, งับ, เช่น เข้าห้องแล้วหับประตูเสีย. หับเผย ก. ปิดงับและเปิดคํ้าขึ้นได้. น. โรงเรือนที่มีลักษณะด้านหน้าปิดงับหรือเปิดค้ำขึ้นได้.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• หัมมียะ - [หำ-] น. เรือนแบบหนึ่ง. {ป.: ส. หรฺมฺย}.

• หัย - น. ม้า. {ป., ส. หย}.

• หัว ๑ - น. ส่วนบนสุดของร่างกายของคนหรือสัตว์: ส่วนของพืชพันธุ์บางอย่างตอนที่อยู่ใต้ดิน เช่น หัวหอม หัวผักกาด, ส่วนที่อยู่ใต้ดินของพืชบางชนิด เป็นที่เกิดต้นอ่อน: ส่วนเริ่มต้นที่เป็นวงของตัวหนังสือ: ส่วนแห่งสิ่งของบางอย่างที่อยู่ข้างหน้า หรือข้างต้น หรือแรกเริ่ม เรียกว่า หัวของสิ่งนั้น ๆ เช่น หัวเรือ หัวถนน หัวที: ช่วงแรกเริ่มของเวลา เช่น หัวปีหัววัน หัวคํ่า หัวดึก: ส่วนแห่งสิ่งของที่เป็นยอด เช่น หัวฝี, ส่วนแห่งสิ่งของที่ยื่นเด่นออกไป เช่น หัวแหลม หัวสะพาน: ในการเล่นปั่นแปะหรือโยนหัวโยนก้อย เรียกสมมุติด้านหนึ่งของเงินปลีก ว่า ด้านหัว คู่กับ ด้านก้อย: ส่วนที่ตรงข้ามกับหางหรือท้าย เช่น หัวแถวหางแถว หัวเรือ, ส่วนที่ตรงข้ามกับ ก้น ในความว่า หัวหวานก้นเปรี้ยว: ส่วนที่เป็นแก่นสาร เช่น หัวยา หัวเหล้า. หัวกระเด็น น. สิ่งของที่โตและเด่นกว่าเพื่อนในหมู่หนึ่งหรือกองหนึ่ง, โดยมากมักใช้แก่ผลไม้บางชนิด เช่น ผลมะม่วง ผลมะปราง, โดยปริยายหมายถึงผู้ที่มีความสามารถดีเด่นเป็นพิเศษ เช่น นักเรียนห้องนี้ล้วนแต่หัวกระเด็นทั้งนั้น. หัวกระไดไม่แห้ง {สำ} ว. มีแขกมาเยี่ยมเยือนอยู่เสมอ {มักใช้หมายถึงบ้านที่มีลูกสาวสวย หรือบ้านผู้มีอำนาจวาสนา}. หัวกระสุน น. ส่วนของกระสุนปืนซึ่งอัดอยู่ที่ปลายปลอกกระสุน. หัวก๊อก ดู ก๊อก ๑. หัวกะทิน. กะทิที่คั้นครั้งแรก. ว. ที่เก่งหรือดีเด่นเป็นพิเศษ เช่น นักกีฬาที่เข้าแข่งขันในวันนี้เป็นพวกหัวกะทิทั้งนั้น. หัวก่ายท้ายเกย ว. มากมายเต็มไปหมดอย่างไร้ระเบียบ เช่น เรือจอดหัวก่ายท้ายเกย เด็ก ๆ นอนกันหัวก่ายท้ายเกยเต็มห้องไปหมด. หัวกุญแจ น. เครื่องสับหลีกทางรถไฟ.หัวเก่า ว. นิยมของเก่า, นิยมตามแบบเก่า, {ปาก} ครึ, ไม่ทันสมัย. หัวแก้วหัวแหวน ว. ที่รักใคร่เอ็นดูมาก, ที่โปรดปรานมาก, เช่น ลูกศิษย์หัวแก้วหัวแหวน. หัวขโมย น. ผู้มีสันดานเป็นขโมย. หัวข้อ น. ต้นเรื่อง, ส่วนสำคัญของเรื่องที่แยกออกเป็นส่วน ๆ และกำหนดไว้ตอนต้นเรื่อง, ใจความสำคัญ. หัวขั้ว น. ด้านหัวของผลไม้ส่วนที่ติดอยู่กับขั้วหรือก้าน, ด้านล่างของดอกไม้ส่วนที่ติดอยู่กับขั้วหรือก้าน: เรียกปลอกโลหะที่สวมขั้วแบตเตอรี่เพื่อให้กระแสไฟฟ้าเคลื่อนที่ผ่าน ว่าหัวขั้วแบตเตอรี่: ต้นขั้ว. หัวขาด น. ชื่อฝีชนิดหนึ่งเมื่อแรกขึ้นเป็นตุ่มเล็ก ๆ แล้วจึงเป็นฝี. หัวขี้แต้ น. ดินที่แห้งแข็งเป็นตะปุ่มตะปํ่าอยู่ตามทุ่งนามักอูดขึ้นมาจากรอยกีบเท้าวัวเท้าควาย. หัวขี้เลื่อย {สำ} น. ปัญญาทึบ, สมองขี้เลื่อย ก็ว่า. หัวขี้หมา {ปาก} น. ก้อนขี้หมา. {ดู ก้อนขี้หมา ที่ ก้อน}. หัวเข่า น. อวัยวะตรงที่ปลายกระดูกต้นขากับหัวกระดูกแข้งต่อกัน, เข่าก็ว่า. หัวเข้า น. หัวของตัวหนังสือที่ม้วนเข้าอยู่ภายในเส้นกรอบของตัวอักษร เช่น ตัว ถ ตัว ผ, ตรงข้ามกับหัวออก. {ดู หัวออก}. หัวแข็ง ๑ ว. แข็งแรงทนทานไม่ใคร่เจ็บไข้ {มักใช้แก่เด็ก} เช่น เด็กคนนี้หัวแข็ง ตากฝนเป็นชั่วโมงก็ไม่เป็นอะไรเลย: กระด้าง, ว่ายาก, เช่น เขาเป็นคนหัวแข็ง ผู้ใหญ่พูดเท่าไรก็ไม่ยอมเชื่อฟัง, ตรงข้ามกับ หัวอ่อน. ก. ไม่ยอมอ่อนตาม เช่น เขาหัวแข็งจริง ๆ ชี้แจงเท่าไรก็ไม่ยอมเปลี่ยนความคิด. หัวโขน ๑ น. รูปหัวยักษ์ ลิง ที่ใช้สวมเวลาเล่นโขนหรือละคร, โดยปริยายหมายถึงตำแหน่งหน้าที่หรือยศถาบรรดาศักดิ์ที่ดำรงอยู่ มักใช้ในสำนวน เช่น สวมหัวโขน ถอดหัวโขน. หัวโขน ๒ น. เรียกขนมชนิดหนึ่งทำด้วยข้าวโพดคั่วคลุกนํ้าตาลที่เคี่ยวจนเหนียว ว่า ข้าวโพดหัวโขน. หัวคลองท้ายคลอง ว. ทั่วทั้งคลอง. หัวคว่ำ น. ชื่อฝีชนิดหนึ่งที่มีหัวอยู่ข้างใน. หัวคะแนน {ปาก} น. ผู้รับหาคะแนนเสียงให้แก่ผู้สมัครรับเลือกตั้ง.หัวคันนา น. ดินที่พูนขึ้นเป็นคันตามท้องนาสำหรับขังน้ำไว้, คันนา หรือ ลูกคัน ก็เรียก. หัวค่ำ น. เวลาแรกมืด, เวลายังไม่ดึก. หัวคิด น. การใช้สมองคิด, สติปัญญา. หัวคุ้ง น. ส่วนเริ่มต้นของโค้งแม่น้ำ. หัวใคร่ น. สิ่งที่รักมาก, มักใช้คู่กับคำ หัวรัก เป็น หัวรักหัวใคร่. หัวงาน น. เวลาตั้งต้นทำงาน: เนื้อที่นาตรงเริ่มไถหรือคราด: สถานที่เริ่มต้นทำงาน: {โบ} หัวหน้างาน. หัวเงื่อน น. ปมที่ทำไว้สำหรับกระตุกหรือชักออกเมื่อเวลาแก้, โดยปริยายหมายถึง ข้อความตรงที่จะต้องไขความให้กระจ่าง. หัวแง่ น. ส่วนที่เป็นเหลี่ยมเป็นสันเป็นมุมหรือส่วนที่ยื่นออกมา, แง่ ก็ว่า. หัวจิตหัวใจ น.หัวใจ, จิตใจ, {มักใช้ในทางตำหนิ} เช่น หัวจิตหัวใจเขาทำด้วยอะไรจึงเหี้ยมเกรียมนัก, อารมณ์ เช่น เขากำลังเศร้าโศกไม่มีหัวจิตหัวใจจะทำอะไร. หัวจุก น. ผมเด็ก ๆ ที่ขมวดเอาไว้ตรงขม่อม, จุก หรือ ผมจุก ก็เรียก. หัวแจว น. ปลายสุดของด้ามแจวตรงที่สวมหมวกแจว. หัวโจก น. หัวหน้าผู้ประพฤติเกกมะเหรก. ว. เป็นโจกกว่าเพื่อน.หัวใจ น. อวัยวะภายในสำหรับฉีดเลือดให้หมุนเวียนเลี้ยงร่างกาย: ใจ, สิ่งที่มีหน้าที่รู้ รู้สึก นึก และคิด, เช่น เขาทำอย่างนี้เหมือนเป็นคนไม่มีหัวใจ: ส่วนสำคัญแห่งสิ่งต่าง ๆ: อักษรย่อของหลักธรรมหรือข้อความต่าง ๆ ที่ผูกไว้เพื่อกำหนดจำได้ง่าย นิยมว่าเป็นของขลัง เช่น หัวใจอริยสัจ ว่า “ทุ. ส. นิ. ม.” หัวใจนักปราชญ์ ว่า “สุ.จิ. ปุ. ลิ.” หัวใจเศรษฐี ว่า “อุ. อา. ก. ส.”. หัวชนกำแพง, หัวชนฝา {สำ} ว. มีลักษณะที่สู้ไม่ยอมถอย. หัวซุกหัวซุน ว. อาการที่หลบหนีอย่างรีบร้อนโดยไม่หยุดยั้ง เช่น ผู้ร้ายหนีตำรวจหัวซุกหัวซุน. หัวซุน ว. อาการที่ซวนไปข้างหน้า เช่น เดินหัวซุน, โดยปริยายหมายถึงอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่นพูดว่า ใช้เสียหัวซุน คือ ใช้เสียจนโงหัวไม่ขึ้นหรือใช้เสียจนไม่มีเวลาว่าง. หัวด้วน ๑ น. เรียกลมพายุที่เกิดขึ้นอย่างปัจจุบันทันด่วนแล้วหายไป ว่า ลมหัวด้วน. หัวดาวหัวเดือน น. เม็ดตุ่มที่ผุดขึ้นตามตัวมีพิษมาก โดยมากขึ้นที่ฝ่ามือฝ่าเท้าและนิ้วมือนิ้วเท้า. หัวดี ว. เฉลียวฉลาดรอบคอบ เช่น เด็กคนนี้หัวดี ปีนี้ต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้แน่. หัวดื้อ ว. ว่ายากสอนยาก เช่น เด็กคนนี้หัวดื้อจริง, ไม่ยอมเชื่อฟังหรือทำตามใครง่าย ๆ เช่น ผู้ใหญ่บางคนก็หัวดื้อ. หัวเด็ดตีนขาด {สำ} คำพูดแสดงการยืนยันอย่างเด็ดเดี่ยว แม้จะตายก็ไม่ยอมเปลี่ยนใจ เช่น หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่ยอมย้าย หัวเด็ดตีนขาดก็จะอยู่ที่นี่. หัวเดียวกระเทียมลีบ {สำ} น. ตัวคนเดียว โดดเดี่ยวไม่มีพวกพ้อง, มักใช้เข้าคู่กับ กลีบเดียวกระเทียมโทน. หัวต่อ น. ที่ซึ่ง ๒ ส่วนมาติดกัน, ระยะตรงที่เวลาข้อความหรือเหตุการณ์ติดเนื่องกัน. หัวตะคาก น. แง่กระดูกเชิงกรานที่อยู่ใต้บั้นเอว, ตะคาก ก็เรียก. หัวตะโหงก [-โหฺงก] น. สิ่งที่นูนโหนกขึ้นมาจากพื้นราบ เช่น หัวตะโหงกตอไม้. หัวเต่า น. ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์มฤคศิระ มี ๓ ดวง, ดาวหัวเนื้อ ดาวศีรษะเนื้อ ดาวศีรษะโค ดาวมฤคเศียร ดาวมฤคศิรัส ดาวมิคสิระหรือ ดาวอาครหายณี ก็เรียก. หัวเตาไฟ น. มุมทั้ง ๔ ของแม่เตาไฟ. หัวถอก น. ปลายลึงค์ที่หนังหุ้มร่นเข้าไป. หัวเถิก ว. มีผมที่หัวตอนหน้าผากร่นสูงขึ้นไป. หัวแถวน. คนที่อยู่ต้นของแถว, โดยปริยายหมายถึงหัวหน้าหรือผู้นำ. หัวที น. เวลาแรก, เวลาที่เริ่มทำ, เวลาลงมือ. หัวทึบ ว. โง่มาก เช่น เด็กคนนี้หัวทึบสอนอย่างไร ๆ ก็ไม่เข้าใจ. หัวเท่ากำปั้น {สำ} น. อายุยังน้อย เช่น เลี้ยงมาตั้งแต่หัวเท่ากำปั้น. หัวเทียน น. เดือยหัวเสาสำหรับรับขื่อ: กลอุปกรณ์ของเครื่องยนต์ซึ่งทำหน้าที่ให้ประกายไฟฟ้าในการจุดระเบิด เพื่อให้เกิดการเผาไหม้ไอเชื้อเพลิง ผสมอากาศภายในกระบอกสูบ. หัวเทียม {ถิ่น–ปักษ์ใต้} น. หัวกระเทียม.{ดูกระเทียม}. หัวนกกระจอก น. กลอุปกรณ์ชนิดหนึ่งสวมอยู่ตรงกลางจานจ่ายไฟ ทำหน้าที่หมุนจ่ายกระแสไฟแรงสูงให้เข้าสู่หัวเทียนเพื่อให้เกิดประกายไฟฟ้าที่เขี้ยวหัวเทียน. หัวนม น. อวัยวะส่วนที่อยู่ตอนยอดของนมมนุษย์หรือสัตว์: ของที่ทำด้วยยางเป็นต้น มีรูปคล้ายหัวนม สำหรับสวมขวดบรรจุน้ำนมหรือน้ำเป็นต้นเพื่อให้เด็กดูด: นํ้านมที่มีครีมมากจนข้น. หัวนอก ว. ที่นิยมแบบฝรั่ง, ที่มีความคิดอ่านแบบฝรั่ง, ที่นิยมของที่ผลิตจากต่างประเทศ. หัวนอน น. ด้านทางหัวของผู้นอน, ตรงข้ามกับปลายตีน: {โบ} ทิศใต้ เรียกว่า ทิศหัวนอน. หัวนอนปลายตีน น. หลักแหล่ง, เทือกเถาเหล่ากอ, เช่น คนคนนี้ไว้ใจยากเพราะไม่รู้หัวนอนปลายตีนของเขา. หัวน้ำำ น. นํ้าหวานที่อยู่ในตอนบนของรวงผึ้ง. หัวน้ำขึ้น น. นํ้าที่เริ่มไหลขึ้น. หัวน้ำลง น. นํ้าที่เริ่มไหลลง. หัวเนื้อ น. ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์มฤคศิระ มี ๓ ดวง, ดาวหัวเต่า ดาวศีรษะเนื้อ ดาวศีรษะโค ดาวมฤคเศียร ดาวมฤคศิรัส ดาวมิคสิระ หรือ ดาวอาครหายณี ก็เรียก. หัวเนื้อทราย น. ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์บุรพภัทรบท มี ๒ ดวง, ดาวโปฐ-บท ดาวแรดตัวผู้ หรือ ดาวปุพพภัททะ ก็เรียก. หัวใน ว. ที่มีความคิดแบบไทย, ที่นิยมของที่ผลิตภายในประเทศ. หัวบัว ๑ น. หัวนมหญิง. หัวบัว ๒ น. กำไลที่ปลายทั้ง ๒ ข้างเป็นรูปดอกบัวตูม. หัวบ้านท้ายบ้าน ว. ทั่วทั้งหมู่บ้าน. หัวเบี้ย น. ผู้ที่เก็บและจ่ายเงินในวงถั่วโปเป็นต้น: {โบ} จำนวนเงินขนอนตลาดที่เรียกเก็บเอาไว้ในทีแรก. หัวโบราณ ว. นิยมตามแบบเก่าแก่, {ปาก} ครึมาก, ล้าสมัย. หัวปลวก น. จอมปลวก, รังปลวกที่เป็นดินสูงขึ้น. หัวปลี น. ช่อดอกของกล้วยที่ยังมีกาบหุ้มอยู่. หัวปักหัวปำ ว. อาการที่หัวถลำ ไปข้างหน้าเพราะเมาเหล้าเมารถเป็นต้น เช่น คนเมาเดินหัวปักหัวปำ, โดยปริยายหมายความว่า โงหัวไม่ขึ้น เช่นถูกใช้ทำงานจนหัวปักหัวปำ หลงผู้หญิงจนหัวปักหัวปำ. หัวปั่น ก. ทำงานจนยุ่งงงไป, ประสบกับเหตุยุ่งเหยิงหลาย ๆ เหตุเป็นต้นจนงง. ว. มึนงงเพราะประสบกับปัญหาต่าง ๆ ที่ทับถมเข้ามาจนแก้ไม่ตก. หัวป่า น. คนทำอาหาร ในคำว่า แม่ครัวหัวป่า พ่อครัวหัวป่า, โบราณเขียนเป็น หัวป่าก์. หัวปาก {โบ} น. นายร้อย. {จ. ปัก, แป๊ะ, ว่า ร้อย}. หัวปี ว. ทีแรก, เกิดก่อนเพื่อน, เช่น ลูกคนหัวปี. หัวปีท้ายปี น. ต้นปีและท้ายปี เช่น เธอคลอดลูกหัวปีท้ายปี.หัวพัน น. ตำแหน่งข้าราชการรองจากหมื่น เป็นหัวหน้าข้าราชการชั้นหัวปากในกรมแต่ละกรม. หัวพุงหัวมัน น. ส่วนที่มีพุงและมันซึ่งถือว่าเป็นส่วนที่ดีในตัวปลา, โดยปริยายหมายความว่า ส่วนที่ดีที่สุดเยี่ยมที่สุดในสิ่งใดสิ่งหนึ่ง. หัวฟัดหัวเหวี่ยง ว. อาการที่โกรธจัด เช่น เขาโกรธจัด เดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกไป. หัวฟืนหัวไฟ น. หัวคํ่า เช่น มาแต่หัวฟืนหัวไฟ. {ถิ่น–อีสาน} ว. หัวปี ในคำว่า ลูกหัวฟืนหัวไฟ. หัวมังกุท้ายมังกร {สำ} ว.ไม่เข้ากัน, ไม่กลมกลืนกัน, มีหลายแบบหลายอย่างปนกัน. หัวมุม น. จุดรวมทั้งบริเวณใกล้จุดที่เส้น ๒ เส้น แนว ๒ แนว หรือระนาบ ๒ ระนาบมาบรรจบกัน. หัวเม็ด น. ปลายเสาที่มักกลึงเป็นรูปกลมและมียอดคล้ายตัวเม็ดของหมากรุก ที่ปลายเป็นรูปเหลี่ยมก็มี.หัวเมือง น. เมืองอื่นนอกจากเมืองหลวง: {ปาก} ต่างจังหวัด: {โบ} เมืองใหญ่ที่มีเมืองน้อยมาขึ้น. หัวแม่ตีน, หัวแม่เท้า น. นิ้วต้นของเท้า. หัวแม่มือ น. นิ้วต้นของมือ, {ปาก} นิ้วโป้, นิ้วโป้ง. หัวแมลงวัน น. คำเปรียบขนาดของลูกมะม่วงที่แรกออกจากดอก ประมาณเท่าหัวแมลงวัน. หัวไม้ น. นักเลงที่ชอบตีรันฟันแทง, มักเรียกว่า นักเลงหัวไม้. หัวไม่วางหางไม่เว้น {สำ} ว. รวบหมดทั้งหัวทั้งหาง: อาการที่ทำงานอยู่ตลอดเวลาโดยไม่มีเวลาหยุดพัก เช่น เขาทำงานหัวไม่วางหางไม่เว้น เขาถูกใช้งานจนหัวไม่วางหางไม่เว้น. หัวรถจักร น. รถหัวขบวนรถไฟ มีเครื่องยนต์ใช้ลากจูงรถไฟทั้งขบวน, รถจักร ก็เรียก. หัวรอ {โบ} น. หลักปักกันกระแสน้ำำ. {ดู รอ}. หัวระแหง น. พื้นดินที่แตกระแหง: โดยปริยายหมายความว่า แห่งหน ในความว่า ทั่วทุกหัวระแหง. หัวรักหัวใคร่ ว. ที่รักมาก เช่น ศิษย์หัวรักหัวใคร่. หัวรั้น ว. ดื้อดัน. หัวราน้ำ ว. มากเกินปรกติจนขาดสติ ในความว่า เมาหัวราน้ำ เที่ยวหัวราน้ำ. หัวรุนแรง น. เรียกคนที่มีความคิดเห็นอย่างใดอย่างหนึ่งอย่างเอาจริงเอาจัง ว่า คนหัวรุนแรง. ว. ที่นิยมการเปลี่ยนแปลงความคิดเห็น การปฏิบัติ หรือนโยบายเป็นต้นอย่างหักหาญโดยไม่ยอมระนีประนอมใด ๆ. หัวเราะหัวไห้ {ปาก} ก. หัวเราะ. หัวเรี่ยวหัวแรง, หัวแรง น. ผู้เป็นกำลังสำคัญในการทำกิจการต่าง ๆ. หัวเรื่อง น. ถ้อยคำหรือวลีที่แสดงสาระสำคัญของเรื่องซึ่งเขียนไว้ที่ต้นเรื่อง. หัวเรือใหญ่ น. ผู้ออกรับแทนผู้อื่นเสียเอง, ผู้จัดการทุกอย่างให้ผู้อื่นด้วยตนเอง, ผู้ที่ชอบเจ้ากี้เจ้าการทำเรื่องต่าง ๆ เสียเอง. หัวแร้ง น. เหล็กที่ปลายมีลักษณะคล้ายหัวของนกแร้ง ใช้เผาไฟให้ร้อนจัดแล้วจี้ตะกั่วบัดกรีเพื่อเชื่อมโลหะให้ติดกัน, เครื่องมือไฟฟ้าชนิดหนึ่ง เมื่อทำให้ปลายร้อนจัดด้วยกระแสไฟฟ้าใช้จี้ตะกั่วบัดกรีเพื่อเชื่อมโลหะให้ติดกัน เรียกว่า หัวแร้งไฟฟ้า. หัวลม น. ต้นลม, ลมต้นฤดูหนาว: เรียกไข้ที่มักเกิดเพราะถูกอากาศเย็นต้นฤดูหนาว ว่า ไข้หัวลม. หัวล้าน ๑ ว. มีหัวไร้ผมบางแห่งหรือทั้งหมด. หัวล้านได้หวี {สำ} น. ผู้ที่ได้สิ่งซึ่งไม่เป็นประโยชน์แก่ตนมักพูดเข้าคู่กับตาบอดได้แว่น เป็น หัวล้านได้หวีตาบอดได้แว่น. หัวล้านนอกครู {สำ} น. ผู้ที่ปฏิบัติผิดแผกไปจากคำสั่งสอนของครูบาอาจารย์หรือแบบแผนที่นิยมกันมา. หัวเลี้ยว น. ทางตอนที่โค้งหรือคดไปจากแนวตรง, เลี้ยว ก็ว่า. หัวเลี้ยวหัวต่อ น. ภาวะหรือเหตุการณ์ที่อยู่ในระยะต่อกันถือว่าเป็นตอนสำคัญที่จะเปลี่ยนแปลงสภาพหรือความคิดเป็นต้น เช่น วัยรุ่นเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของชีวิตที่จะเติบโตเป็นผู้ใหญ่. หัวแล่น ว. มีความคิดเร็วปลอดโปร่ง เช่น วันนี้รู้สึกหัวแล่นดี ทำงานไปได้เยอะ. หัวโล้น ๑ น. หัวที่โกนผมหมด. หัวไว ว. มีปฏิภาณไหวพริบดี. หัวสมอง {ปาก} น. ปัญญาความคิด เช่น เด็กคนนี้มีหัวสมองดี, สมอง หรือ มันสมอง ก็ว่า. หัวสมัยใหม่ ว. นิยมของใหม่, นิยมตามแบบใหม่, ตรงข้ามกับ หัวเก่า: ทันสมัย ตรงข้ามกับ หัวโบราณ, หัวใหม่ ก็ว่า. หัวสำเภา น. ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์ปุนัพสุ มี ๓ ดวง, ดาวสำเภาทอง ดาวสะเภา ดาวยามเกา ดาวตาเรือชัย หรือ ดาวปุนัพพสู ก็เรียก. หัวสูง ว. มีรสนิยมสูงจนเกินตัว: {ปาก} เย่อหยิ่ง. หัวเสีย ว. หงุดหงิด, มีอารมณ์โกรธค้างอยู่. หัวใส ว. มีความคิดว่องไวในการหาประโยชน์ เช่น พ่อค้าหัวใส. หัวไส้ น. กระเพาะปัสสาวะ: ดาก: หัวริดสีดวงทวาร. หัวหกก้นขวิด {สำ} ว. อาการที่ซนเล่นไปตามความพอใจไม่ต้องเกรงใจใคร เช่น เด็กพวกนี้ไปหัวหกก้นขวิดที่ไหนมา, อาการที่เที่ยวไปตามความพอใจไม่อยู่ติดบ้าน เช่น พาเที่ยวหัวหกก้นขวิด. หัวหงอก [-หฺงอก] น. หัวที่มีผมเปลี่ยนจากสีเดิมเป็นสีขาว, โดยปริยายหมายถึงคนแก่, เมื่อใช้เข้าคู่กับคำ หัวดำ เป็น หัวหงอกหัวดำ หมายถึง ทั้งผู้ใหญ่และผู้น้อย.หัวหด ก. กลัวมาก, ขยาด, เช่น ได้ยินแค่ชื่อก็หัวหดแล้ว. ว. ใช้ประกอบกับคำกลัว ในความว่า กลัวจนหัวหดหมายความว่ากลัวมาก. หัวหน้า น. ผู้เป็นใหญ่ในหมู่หนึ่ง ๆ. หัวหน่าว น. ส่วนของร่างกายอยู่ระหว่างท้องน้อยกับอวัยวะสืบพันธุ์. หัวหมอ {ปาก} น. บุคคลที่ชอบตั้งตัวเป็นเสมือนผู้รอบรู้หรือนักกฎหมาย อ้างเหตุอ้างผลเพื่อโต้แย้งในเรื่องต่าง ๆ. หัวหมื่น {โบ} น. ตำแหน่งข้าราชการในกรมมหาดเล็ก มี ๔ ตำแหน่ง เดิมเรียกว่าหมื่น เจ้าหมื่น และจมื่น เช่น หมื่นสรรเพธภักดี เจ้าหมื่นไวยวรนารถ ต่อมาในรัชกาลที่ ๔ ตำแหน่งหัวหมื่นทั้งสี่อยู่ภายใต้การดูแลของจางวางกรมมหาดเล็ก: เจ้าพนักงานระดับหนึ่งในกรมมหาดไทยและกรมพระกลาโหม รองจากขุนสูงกว่าหัวพัน เช่นหัวหมื่นทลวงฟัน หัวหมื่นเครื่องต้น {สามดวง}. หัวหมุน ก. งง, สับสน, หัวหมุนเป็นลูกข่าง ก็ว่า. หัวหมู น. ส่วนของไถตอนที่ปลายสอดติดผาล. หัวหลักหัวตอ {สำ} น. บุคคลที่นึกว่าตนเป็นคนสำคัญแต่คนอื่นมองข้ามไป เวลาทำงานสำคัญก็ไม่ปรึกษา {มักใช้ในลักษณะแสดงความน้อยอกน้อยใจ}, ผู้หลักผู้ใหญ่ที่ถูกผู้น้อยมองข้ามไป เวลาทำงานสำคัญก็ไม่ปรึกษาหารือก่อน {มักใช้ในลักษณะแสดงความน้อยอกน้อยใจ} เช่น เขาเห็นเราเป็นหัวหลักหัวตอไปได้ จะทำอะไรก็ไม่ปรึกษาหารือ. หัวหอก น. บุคคลหรือกลุ่มบุคคลที่ทำหน้าที่นำผู้อื่นไปก่อนในการต่อสู้หรือการพัฒนาสังคมเป็นต้น เช่น ส่งทหารพรานเป็นหัวหอกไปค้นหาผู้ก่อการร้าย. หัวหาด น. ชายฝั่งทะเลที่อยู่ในความครอบครองของข้าศึก ซึ่งถ้ายึดได้แล้วจะทำให้สะดวกในการยกพลขึ้นบก เรียกว่า ยึดหัวหาด, โดยปริยายหมายถึง จุดสำคัญหรือบุคคลสำคัญเป็นต้นซึ่งถ้ายึดไว้ได้ก็จะสามารถทำให้แผนการขั้นต่อไปประสบความสำเร็จ. หัวหายตะพายขาด {สำ} ว. อาการที่ชอบเที่ยวเตลิดไปไม่อยู่ติดบ้าน บางทีก็ไม่กลับบ้านเลย คล้ายวัวควายที่เชือกตะพายขาดเที่ยวเตลิดไป.หัวเห็ด น. เรียกตะปูชนิดหนึ่งที่หัวบานเหมือนดอกเห็ดสำหรับตอกสังกะสีเป็นต้น ว่า ตะปูหัวเห็ด. ว. ทรหดอดทน เช่น นักข่าวหัวเห็ด นักสืบหัวเห็ด: {โบ} ดื้อรั้นไม่ยอมเปลี่ยนความคิดง่าย ๆ, หัวเห็ดย้ำ ก็ว่า เช่น มหาชนโดยมากเขาทำกันอย่างไร เราก็ต้องทำอย่างนั้น ที่จะไปหัวเห็ดย้ำให้ผิดกาลเทศะอย่างจีน ๆ ข้าพเจ้าไม่เห็นด้วย {ลักวิทยา}.หัวเหม่ น. หัวที่โผล่ให้เห็นเด่นชัด ท่ามกลางผู้ที่นั่งอยู่โดยรอบ. หัวเหม่ง น. หัวล้านใสเป็นมัน. หัวแหลม [-แหฺลม] น. ปลายแห่งแผ่นดินที่ยื่นออกไปในนํ้า. ว. ฉลาดหลักแหลม. หัวแหวน [-แหฺวน] น. ผักคราดหัวแหวน. {ดู คราด ๒}.หัวใหม่ ว. นิยมของใหม่, นิยมตามแบบใหม่, ตรงข้ามกับ หัวเก่า: ทันสมัย, ตรงข้ามกับ หัวโบราณ, หัวสมัยใหม่ ก็ว่า.หัวไหล่ น. จะงอยบ่า. หัวอก น. ส่วนเบื้องบนของอกในระดับหัวใจ: {ปาก} สภาพที่น่าเห็นใจ เช่น หัวอกแม่ค้า หัวอกคนจน. หัวอกหัวใจ น. สภาพจิตใจที่น่าสงสารหรือน่าเห็นใจเป็นต้น เช่น นั่งก็ไม่เป็นสุข นอนก็ไม่เป็นสุข หัวอกหัวใจมันร้อนรุ่มไปหมด. หัวออก น. หัวของตัวหนังสือที่ม้วนออกนอกเส้นกรอบของตัวอักษร เช่น ตัว พ ตัว ภ, ตรงข้ามกับหัวเข้า. หัวอ่อน ว. ว่าง่าย, สอนง่าย, เช่น เขาเป็นคนหัวอ่อน บอกอะไรก็เชื่อ, ตรงข้ามกับ หัวแข็ง. ก. ยอมอ่อนตามง่าย เช่น เด็กคนนี้หัวอ่อนมาก พอชี้แจงให้เข้าใจก็เปลี่ยนความคิดทันที, ตรงข้ามกับ หัวแข็ง.

• หัว ๒ - น. สติปัญญา, ความสามารถพิเศษ, ความคิดริเริ่ม, เช่น เด็กคนนี้มีหัวทางดนตรี: ผู้ที่มีความคิดหนักไปทางใดทางหนึ่ง เช่น หัวกฎหมาย: ปัญญา, ความคิด, เช่น หัวดี หัวไว.

• หัว ๓ - {โบ} ก. เปล่งเสียงแสดงความขบขัน ดีใจ ชอบใจ เป็นต้น, หัวเราะ หรือ หัวร่อ ก็ว่า, ใช้ว่า หวัว หวัวเราะ หรือ หวัวร่อ ก็มี. หัวร่อ ก. เปล่งเสียงแสดงความขบขันดีใจ ชอบใจ เป็นต้น, หัวเราะก็ว่า, {โบ} เขียนเป็น หวัวร่อ ก็มี. หัวเราะ ก. เปล่งเสียงแสดงความขบขันดีใจ ชอบใจ เป็นต้น, ใช้เข้าคู่กับคำ หัวไห้ เป็น หัวเราะหัวไห้ ก็มี, หัวร่อ ก็ว่า, {โบ} เขียนเป็น หวัวเราะ ก็มี.