[อะพิชาด, อะพิชาดตะ-] ว. เกิดดี, มีตระกูล. {ป., ส.}. อภิชาตบุตร น. บุตรที่มีคุณสมบัติสูงกว่าบิดามารดา, อติชาตบุตร ก็ว่า. {ส. อภิชาตปุตฺร: ป. อภิชาตปุตฺต}.