ความหมาย

• 
  

  [อุปะ-, อุบปะ-] น. ชื่อคัมภีร์ภาษาสันสกฤตกลุ่มหนึ่ง คัมภีร์อุปนิษัทรุ่นแรกเป็นพื้นฐานของศาสนาพราหมณ์ที่สอนว่าทุกสิ่งทุกอย่างออกมาจากอาตมัน. {ส.}.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• อุปนิสัย - [อุปะนิไส, อุบปะนิไส] น. ความประพฤติที่เคยชินเป็นพื้นมาในสันดาน เช่น ก่อนที่พระพุทธเจ้าจะเสด็จไปเทศน์โปรดผู้ใดจะต้องทรงพิจารณาถึงอุปนิสัยของผู้นั้นก่อน, ความประพฤติที่เคยชินจนเกือบเป็นนิสัย เช่น นักเรียนคนนี้มีอุปนิสัยดี. {ป. อุปนิสฺสย}.

• อุปบล - [อุบบน] {แบบ} น. อุบล, บัวสาย, ดอกบัว, มักใช้เป็นส่วนท้ายของสมาส เช่น นีลุปบล ว่า บัวขาบ. {ป. อุปฺปล}.

• อุปบัติ - [อุปะบัด, อุบปะบัด] น. การเข้าถึง เช่น คติ อุปบัติ = การเข้าถึงคติ, การเกิด. {ป. อุปปตฺติ}.

• อุปปาติกะ - [อุปะปาติกะ, อุบปะปาติกะ] น. ผู้เกิดผุดขึ้นโดยไม่ต้องอาศัยพ่อแม่ อาศัยอดีตกรรม ได้แก่เทวดา พรหม สัตว์นรก เปรต อสุรกาย, โอปปาติกะ ก็เรียก. {ป. อุปปาติก, โอปปาติก}.

• อุปพัทธ์ - [อุปะ-, อุบปะ-] ก. เนื่อง, เนื่องกัน. ว. ที่เนื่องกัน. {ป., ส.}.