[เคฺรง, -คฺรา] ว. อึกทึก, กึกก้อง, เช่น หนึ่งกล้วยออกเครือเครงครา กลางลำมายา {อภิไธย โพธิบาทว์}. เครงครื้น ว. เสียงดังครึกครื้น, ครื้นเครง ก็ว่า. เครงเครียว{กลอน} ว. ครื้นเครง, เกรียวกราว, เช่น หฤทัยเครงเครียว {จารึกวัดโพธิ์}.