ความหมาย

• 
  

  ว. อาการที่ตี ฟัน หรือทุบเป็นต้นแต่เบา ๆ เช่น ตีเบาะ ๆ, อย่างน้อย เช่น กระเป๋ายี่ห้อนี้เบาะ ๆ ก็เหยียบหมื่น.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• เบาะแส - น. ร่องรอย, ลาดเลา, เค้าเงื่อน, ตำแหน่งแห่งที่ซึ่งทราบมาอย่างเลา ๆ พอเป็นเค้า.

• เบิก ๑ - ก. เปิด ใช้ในลักษณะอย่างเปิดผ้าคลุมบายศรีออกเรียกว่า เบิกบายศรี, ทำให้กว้าง เช่น เบิกถนนออกไป เบิกท้องร่อง: ขอให้จ่าย เช่น เบิกเงิน เบิกของ: นำเข้าเฝ้าเช่น เบิกตัว เบิกทูต. เบิกโขลนทวาร ก. ทำพิธีเปิดประตูป่าตามตำราพราหมณ์ คือทำเป็นประตูสะด้วยใบไม้ให้ทหารผู้ไปทัพนั้นลอดไป มีพราหมณ์คู่หนึ่งนั่งบนร้านสูง ๒ ข้างประตูคอยประนํ้าเทพมนตร์ เพื่อเป็นชัยมงคลแก่กองทัพที่ยกไป. เบิกความ {กฎ} ก. ให้ถ้อยคำต่อศาลในการพิจารณาคดี. เบิกทาง น. เรียกหนังสืออนุญาตให้โดยสารหรือให้ผ่าน ว่า หนังสือเบิกทาง หรือ ใบเบิกทาง. เบิกบาน ว. แช่มชื่น, สดใส. เบิกพยาน {กฎ} ก. นำพยานมาให้ถ้อยคำต่อศาล. เบิกพระเนตรน. พิธีฝังหรือเขียนพระเนตรพระพุทธรูป ซึ่งถือว่าเมื่อได้เบิกพระเนตรแล้วจึงเป็นองค์พระโดยสมบูรณ์. เบิกพระโอษฐ์ {โบ: ราชา} น. พิธีป้อนนํ้าโดยใช้ช้อนทองคำตักน้ำบริสุทธิ์ป้อนพระราชโอรสหรือพระราชธิดาเป็นครั้งแรกในพระราชพิธีสมโภช ๓ วัน. เบิกไพร ก. ทำพิธีก่อนจะเข้าป่าเพื่อไปจับช้างป่า. เบิกไม้ ก. ทำพิธีเซ่นผีป่าหรือรุกขเทวดาก่อนจะตัดไม้ใหญ่ในป่าสูง. เบิกเรือ ก. ถ่างปากเรือที่ขุดเป็นรางให้ผายออกโดยวิธีสุมไฟให้ร้อน. เบิกโรง ก. แสดงก่อนดำเนินเรื่อง เช่น รำเบิกโรง. เบิกโลง ก. ทำพิธีก่อนนำศพลงโลง. เบิกแว่นเวียนเทียน ก. เริ่มทำพิธีเวียนเทียนทำขวัญ โดยจุดเทียนที่ติดบนแว่นเทียนวักแว่นเทียนเข้าหาตัว ๓ ครั้ง ใช้มือขวาปัดควันออกไปข้างหน้า เพื่อให้สิริมงคลเข้าสู่บุคคลหรือสิ่งที่รับการเวียนเทียน แล้วส่งแว่นเทียนให้คนที่อยู่ถัดไปทางซ้ายต่อ ๆ ไปให้ครบรอบ. เบิกหน้าพระก. ทำพิธีบูชาเทพยดา ได้แก่ พระอิศวร พระนารายณ์ พระครูฤๅษีก่อนแสดงหนังใหญ่. เบิกอรุณ {แบบ} ว. เช้าตรู่, เริ่มเห็นแสงเงินแสงทอง, {ใช้แก่เวลา}.

• เบิก ๒ - น. คำกำกับชื่อปีในวิธีนับศักราชของไทยทางเหนือตรงกับเลข ๕, เขียนเป็น เปก ก็มี.

• เบิ่ง - ก. จ้องดู, แหงนหน้าดู, เช่น ควายเบิ่ง.

• เบี้ย ๑ - น. ชื่อหอยทะเลกาบเดี่ยวหลายชนิด ในวงศ์ Cypraeidae เปลือกแข็ง ผิวเป็นมัน หลังโค้งนูน ด้านท้องแบน ช่องเปลือกยาวและแคบ เป็นลำราง ตามขอบทั้ง ๒ ข้างเป็นรอยหยัก เรียกรวม ๆ ว่า หอยเบี้ย, เปลือกหอยเบี้ยที่ใช้เป็นเงินตราในสมัยก่อนมี ๒ ชนิด ได้แก่ ชนิด Cypraea moneta Linn. เรียก เบี้ยจั่นหรือเบี้ยจักจั่น ชนิดC. annulus Linn. เรียก เบี้ยแก้วหรือเบี้ยนาง มีอัตรา ๑๐๐ เบี้ย เป็น ๑ อัฐ คำว่า เบี้ย จึงเป็นคำเรียกแทนเงินติดมาจนทุกวันนี้ เช่น เบี้ยประชุม เบี้ยประกัน เบี้ยเลี้ยงชีพ. เบี้ยกันดาร {กฎ} น. เงินที่จ่ายช่วยเหลือข้าราชการและลูกจ้างประจำ เนื่องจากการปฏิบัติราชการประจำในท้องที่กันดารหรือในโรงเรียนที่กันดาร. เบี้ยแก้ น. ชื่อหอยทะเลกาบเดี่ยวพวกหอยเบี้ย ในวงศ์ Cypraeidae เปลือกสีน้ำตาลเข้ม ด้านหลังมีลายเป็นวงกลมสีอ่อน มี ๒ ชนิด ได้แก่ เบี้ยแก้ใหญ่หรือเบี้ยอีแก้ {Cypraea mauritiana Linn.} ใช้ขัดผ้าให้เรียบเป็นมัน และเบี้ยแก้เล็ก {C. caputserpentis Linn.} ใช้ทำยาหรือเครื่องราง. เบี้ยจักจั่น ดู จั่น ๓. เบี้ยต่อไส้ {สำ} น. เงินที่พอประทังชีวิตให้ยืนยาวไปได้ชั่วระยะหนึ่ง. เบี้ยทำขวัญ {กฎ: โบ} น. เงินทีฝ่ายหนึ่งต้องเสียให้อีกฝ่ายหนึ่งเป็นค่าเสียหาย. เบี้ยน้อยหอยน้อย {สำ} ว. มีเงินน้อย, มีเงินไม่มาก. เบี้ยบน {สำ } น. ผู้มีอำนาจเหนือ, ผู้ได้เปรียบ, ผู้เป็นต่อ, ตรงข้ามกับ เบี้ยล่าง. เบี้ยบ้ายรายทาง {สำ} น. เงินที่จะต้องใช้จ่ายหรือเสียไปเรื่อย ๆ เพื่อให้ทำธุรกิจสำเร็จ. เบี้ยบำนาญ {โบ: ปาก} น. บำนาญ. เบี้ยโบก น. การพนันอย่างหนึ่ง เอาเบี้ย ๔ ตัวใส่ในกระบอกแล้วคว่ำไว้ ให้ผู้เล่นแทงว่าจะออกคู่หรือคี่ ถ้าเบี้ยคว่ำ ๒ หงาย ๒ หรือคว่ำทั้งหมด หงายทั้งหมด ถือว่าเป็นคู่ ถ้าออกต่างจากนี้ถือว่าเป็นคี่. เบี้ยประกันภัย {กฎ} น. จำนวนเงินที่ผู้เอาประกันภัยจะต้องชำระให้แก่ผู้รับประกันภัยตามสัญญา เพื่อที่จะได้รับเงินผลประโยชน์หรือค่าสินไหมทดแทนเมื่อตนเสียชีวิต หรือเมื่อได้รับความเสียหายตามชนิดของภัยที่ได้เอาประกันภัยไว้. เบี้ยประชุม น. เงินค่าตอบแทนที่ให้แก่กรรมการเป็นต้นที่เข้าประชุม. เบี้ยปรับ {กฎ} น. จำนวนเงินหรือการชำระหนี้อย่างอื่นที่มิใช่เป็นจำนวนเงินซึ่งลูกหนี้สัญญาว่าจะให้เจ้าหนี้เรียกเอาได้เมื่อตนไม่ชำระหนี้ หรือไม่ชำระหนี้ให้ถูกต้องสมควร: เงินค่าปรับที่ผู้ต้องเสียภาษีอากรจะต้องเสียเพิ่มขึ้นจากจำนวนภาษีอากรที่ต้องชำระ ในกรณีที่ไม่ปฏิบัติตามที่ประมวลรัษฎากรกำหนดไว้. เบี้ยล่าง {สำ } น. ผู้อยู่ใต้อำนาจ, ผู้เสียเปรียบ, ผู้เป็นรอง, ตรงข้ามกับ เบี้ยบน. เบี้ยเลี้ยง {กฎ} น. เงินที่จ่ายให้เพื่อเป็นค่าใช้จ่ายที่เกิดขึ้นจากการไปปฏิบัติงานนอกสถานที่โดยไม่รวมถึงค่าเช่าที่พักและค่าพาหนะในการเดินทาง. เบี้ยหวัด น. {โบ} เงินที่มีกำหนดจ่ายเป็นรายปีให้แก่พระบรมวงศานุวงศ์หรือข้าราชบริพารจากเงินงบประมาณรายจ่ายหมวดเงินอุดหนุนของสำนักพระราชวัง, เงินปี หรือ เบี้ยหวัดเงินปี ก็เรียก: เงินตอบแทนความชอบที่ให้แก่ทหารที่ออกจากประจำการ โดยจ่ายเป็นรายเดือนตามข้อบังคับของกระทรวงกลาโหม. เบี้ยหัวแตก, เบี้ยหัวแหลก {สำ} น. เงินที่ได้มาไม่เป็นกอบเป็นกำแล้วใช้จ่ายหมดไปโดยไม่ได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอัน.