ก. พ่นลมออกมาทางปาก, อาการที่ลมพุ่งเข้ามาหรือออกไปเช่นนั้น เช่น ตรงหน้าต่างลมเป่าดี, ทำให้เครื่องดนตรีหรือสิ่งอื่นเกิดเสียงโดยใช้ลมปากเช่น เป่าขลุ่ย, ทำให้สิ่งที่อยู่ในลำกล้องเช่นกล้องเป่าเป็นต้น ออกจากลำกล้องโดยวิธีเป่า เช่น เป่ายานัตถุ์ เป่าลูกดอก. เป่ากบ น. การเล่นของเด็กชนิดหนึ่ง โดยมีผู้เล่น ๒ คน ผลัดกันเป่ายางรัดของวงเล็ก ๆ ให้เกยทับยางของฝ่ายตรงข้าม. เป่ากระหม่อม ก. ร่ายมนตร์คาถาแล้วเป่าลงกลางศีรษะเพื่อให้เกิดเมตตามหานิยมเป็นต้น. เป่าคอก. เป่ายาเข้าไปในคอ: อาการที่แก๊สในท้องพุ่งขึ้นมาทางลำคอเนื่องจากร้อนใน เรียกว่า ลมเป่าคอ. เป่าแตร {ปาก} ก. ป่าวประกาศ, ประชาสัมพันธ์. เป่าใบไม้ ก. เอาใบไม้บางชนิด เช่น ใบฝรั่ง ใบมะยม มาเป่าให้เป็นเพลง. เป่าปาก ก. เอานิ้วมือใส่ปากแล้วเป่าให้เกิดเสียง: หายใจทางปากเพราะเหนื่อยมาก. เป่าปี่ {ปาก} ก. สูบฝิ่น: ร้องไห้. เป่าผม ก. ใช้เครื่องพ่นลมร้อนทำให้ผมแห้ง. เป่าฝุ่น {ปาก} ก. หกล้มไม่มีท่า, พลาดพลั้งอย่างไม่เป็นท่า. เป่าไฟ ก. เอาปากหรือหลอดเป่าลมให้ไฟติดหรือให้ลุก. เป่ามนตร์ ก. เสกคาถาแล้วเป่าลงไปที่สิ่งใดสิ่งหนึ่งหรือส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายมีกระหม่อมเป็นต้น. เป่าแล่น ก. เอาหลอดเป่าไฟเพื่อเชื่อมโลหะเช่นทอง นาก เงิน ให้ติดกัน. น. หลอดเป่าไฟสำหรับเชื่อมโลหะให้ติดกัน. เป่าหลอด น. ชื่อเพลงไทยทำนองหนึ่ง. เป่าหวูด ก. ดึงสายเชือกเพื่อเปิดหวูดเรือกลไฟเป็นสัญญาณในการเดินเรือ. เป่าหู ก. พูดให้เข้าหูบ่อย ๆ เพื่อให้เชื่อ.