[ผะเด็ด] ก. ตัด, ขจัด, ขาด. {ข. ผฺฎาจ่}. เผด็จการน. การใช้อำนาจบริหารเด็ดขาด, เรียกลัทธิหรือแบบการปกครองที่ผู้นำ คนเดียวหรือบุคคลกลุ่มเดียวใช้อำนาจอย่างเด็ดขาดในการบริหารประเทศ ว่า ลัทธิเผด็จการ,เรียกผู้ใช้อำนาจเช่นนั้น ว่า ผู้เผด็จการ. เผด็จศึก ก. ปราบข้าศึกลงได้อย่างเด็ดขาด.