ความหมาย

• 
  

  {แบบ} น. การเลีย: ผู้เลีย: ของที่พึงเลีย. {ส.}.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• เลอ - บ. เหนือ, ข้างบน, พ้น. ว. ยิ่ง. {ข.}. เลอโฉม ว. มีรูปงามยิ่ง. เลอภพ {วรรณ} น. ผู้ปกครองภพ. เลอมาน ว. เหนือจิตใจ, สุดใจ, จิตใจสูงสุด. เลอลบ {วรรณ} น. ผู้มีอำนาจเหนือผู้อื่น. เลอเลิศ ว. เลิศยิ่ง, เลิศเลอ ก็ว่า. เลอสรวง {วรรณ} น. ผู้ครองสวรรค์. เลอหล้า {วรรณ} น. ผู้ครองโลก. เลออาสน์ [-อาด] ก. นั่งเหนืออาสน์.

• เล่อ - ว. แสดงอาการมีหน้าตาผิดปรกติเพราะตกใจ ดีใจ หรือแปลกใจ, เซ่อซ่า, เร่อร่า กะเล่อกะล่า หรือ กะเร่อกะร่า ก็ว่า. เล่อล่า ดู กะเร่อกะร่า.

• เลอะ - ว. เปื้อน เช่น เสื้อเลอะเขม่า หน้าเลอะหมึก, เปรอะไปด้วยสิ่งเปียก ๆ แฉะ ๆ มีลักษณะเละอย่างโคลนเลน เช่น ย่ำโคลนขึ้นบ้านเลอะหมด, เรี่ยรายกระจัดกระจายไปทั่วอย่างไม่มีระเบียบ เช่น วางข้าวของไว้เลอะเต็มห้อง, โดยปริยายหมายความว่า วุ่นวายสับสน เช่น เรื่องนี้ชักเลอะกันใหญ่ ผ้าดอกเลอะ: หลง ๆ ลืม ๆ เช่น พูดจาเลอะ อายุมากแล้วชักจะเลอะ. เลอะเทอะ ว. เปรอะเปื้อน เช่น ขุดดินมือเลอะเทอะ กินข้าวหกเลอะเทอะ, เลเพลาดพาด เช่น วางข้าวของไว้เลอะเทอะ, โดยปริยายหมายความว่า เลื่อนเปื้อน, เหลวไหล, ไม่ได้เรื่อง, เช่น คนเมาพูดจาเลอะเทอะ, โบราณใช้ว่า เลอะเพอะ ก็มี. เลอะเลือน ว. หลง ๆ ลืม ๆ, ฟั่นเฟือน, เช่น พอแก่ตัว ความจำเลอะเลือน.

• เละ - ว. เปื่อยหรือแหลกเหลวจนไม่เป็นรูปเดิม เช่น ต้มข้าวต้มจนเละ น้อยหน่างอมจนเละ, เฟะ หรือ แฟะ ก็ว่า: เหลวเป็นปลัก เช่น ฝนตกถนนเป็นโคลนเละ: ไม่แน่น เช่น คนแก่เนื้อเละ ผ้าเนื้อเละ: โดยปริยายหมายความว่า สับสนวุ่นวายไม่เป็นระเบียบ เช่น ลูก ๆ ทำครัว วางข้าวของกันไว้เละ พ่อแม่ไม่อยู่ บ้านเละหมด. เละเทะ ว. ไม่เป็นระเบียบ เช่น หัวหน้าไม่อยู่ งานการเละเทะ: มีความประพฤติเหลวไหลไม่มีความรับผิดชอบ เช่น คนกินเหล้าเมายาเป็นคนเละเทะ เชื่อถือไม่ได้, มีความประพฤติเป็นที่น่ารังเกียจ {มักใช้ในทางชู้สาว} เช่น ผู้หญิงคนนั้นทำตัวเละเทะ.

• เล่า - ก. พูดหรือบอกเรื่องราวให้ผู้อื่นฟัง เช่น เล่าเรื่อง. ว. คำใช้ประกอบข้อความข้างหน้าเพื่อยืนยันให้มีนํ้าหนักขึ้น เช่น มิน่าเล่า กินไหมเล่า ซนอย่างนี้นี่เล่า ถึงได้ถูกตี, ล่ะ ก็ว่า. เล่ามนตร์ ก. ท่องบ่นมนตร์, สาธยายมนตร์. เล่าเรียน ก. ท่องบ่น เช่น เล่าเรียนคาถาอาคม, ศึกษาหาความรู้ เช่น เขาเล่าเรียนมา อย่าไปเถียงเขา, เรียกเงินที่ต้องชำระเพื่อศึกษาหาความรู้ ว่า ค่าเล่าเรียน. เล่าลือ ก. แพร่ข่าวกันแซ่ เช่น เขาเล่าลือกันว่าจะเกิดน้ำท่วมใหญ่.