ความหมาย

• 
  

  [เหฺย่ย] น. การเล่นเพลงพื้นบ้านอย่างหนึ่งของไทย ผู้เล่นร้องกลอนสดและรำประกอบ ภายหลังมีกลองยาวประกอบด้วย มักเล่นในบางเทศกาลเช่นฤดูเกี่ยวข้าว.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• เหยา - [เหฺยา] ก. ยั่วให้โกรธ.

• เหย้า - [เย่า] น. เรือน, บ้านเรือน, ครอบครัว, มักใช้เข้าคู่กับคำ เรือน เป็น เหย้าเรือน, เขียนเป็น หย้าว ก็มี.

• เหย่า, เหย่า ๆ - [เหฺย่า] ว. อาการที่วิ่งอย่างช้า ๆ หรือเดินอย่างเร็ว.

• เหยาะ - ก. หยอดหรือหยดลงแต่น้อยตามต้องการ.

• เหยาะ ๆ - ว. อาการที่วิ่งช้า ๆ.