ความหมาย

• 
  

  [ขะแหฺย็ก] ว. อาการที่ปีนขยับขึ้นไปทีละน้อย ๆ ขึ้นไปได้ไม่สะดวก เช่น ปีนต้นไม้แขย็ก ๆ, อาการที่ขยับไปทีละน้อย ๆ เพราะไปไม่ถนัด เช่น ถีบจักรยานแขย็ก ๆ เดินแขย็ก ๆ.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• แขย่ง - [ขะแหฺย่ง] ว. แขย็ก ๆ, อาการที่ปีนขยับขึ้นไปทีละน้อย ๆ ขึ้นไปได้ไม่สะดวก, เช่น ผ้าคาดพุงผูกพันขยันตะแบง แขย่งเข่นฆ่าพร้าขัดเอว {ม. ร่ายยาว ชูชก}, มักใช้พูดเข้าคู่กับคำ เขย้อ เป็น เขย้อแขย่ง.

• แขยง ๑ - [ขะแหฺยง] น. ชื่อปลานํ้าจืดแทบทุกชนิดในวงศ์ Bagridae มีตั้งแต่ขนาดเล็กถึงขนาดใหญ่ ยาวได้ถึง ๕๐ เซนติเมตร ไม่มีเกล็ด มีหนวดยาว ๔ คู่ ส่วนหน้าสุดของครีบหลังตอนแรกและครีบอกมีก้านครีบแข็ง ๑ ก้าน หยักเป็นหนามคม ถัดไปเป็นก้านครีบอ่อน ส่วนครีบท้องตอนที่ ๒ เป็นครีบไขมันลักษณะเป็นแผ่นเนื้อขนาดเล็กหรือใหญ่ขึ้นกับชนิดของปลา ครีบก้นสั้น รูปร่างคล้ายปลากดแต่มีขนาดเล็กกว่า เช่น แขยงหินหรือกดหิน {Pseudomystus siamensis Regan} แขยงใบข้าว [Mystus cavasius {Hamilton-Buchanan}] แขยงธงหรือแขยงหมู {M. bocourti Bleeker} แขยงวังหรือแขยงหนู {Bagrichthys obscures Bleeker}.

• แขยง ๒ - [ขะแหฺยง] ก. เกลียดเมื่อได้เห็นหรือถูกต้องสิ่งที่สกปรก น่ารังเกียจ หรือน่าเกลียดน่ากลัว หรือเมื่อนึกถึงสิ่งนั้น, ขยะแขยง ก็ว่า. แขยงแขงขน ก. สะอิดสะเอียนจนขนลุก.

• แขยงหนู - [ขะแหฺยง-] น. {๑} ชื่อปลาแขยงชนิดหนึ่ง, แขยงวัง ก็เรียก. {ดู แขยง ๑}. {๒} ดู มังกง.

• แขละ - [แขฺละ] น. ลายเกลียวเส้นลวดเล็ก ๆ ส่วนมากนิยมทำไว้ตรงโคนกระเปาะที่ฝังหัวแหวนแบบโบราณชนิดเม้มหรือล้มขอบ.