ความหมาย

• 
  

  [แหฺล่] ว. มาก เช่น เหลือแหล่ หลายแหล่.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• แหล่ ๒ - [แหฺล่] น. ตอนหนึ่งหรือบทหนึ่งในเทศน์มหาชาติซึ่งลงท้ายด้วยคำว่า แล เช่น นั้นแล นั่นแล. ก. เทศน์มหาชาติเป็นทำนองตามแบบในแต่ละกัณฑ์. แหล่นอก [แหฺล่-] น. แหล่เรื่องที่อยู่นอกคัมภีร์เทศน์มหาชาติ. แหล่ใน น. แหล่ตามคัมภีร์เทศน์มหาชาติ.

• แหลก - [แหฺลก] ว. เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เช่น ข้าวแหลก, ละเอียดเป็นผง เช่น บดยาให้แหลก, ป่นปี้ เช่น ตีกันแหลก. แหลกลาญ [-ลาน] ว. ย่อยยับ, แตกทลาย, พังทลาย. แหลกเหลว ว. ป่นปี้, ไม่มีชิ้นดี, ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน.

• แหล่ง - [แหฺล่ง] น. ถิ่น, ที่อยู่, บริเวณ, ศูนย์รวม, บ่อเกิด,แห่ง, ที่. แหล่งเสื่อมโทรม น. บริเวณที่คนอาศัยอยู่อย่างแออัด ประกอบด้วยบ้านเรือนที่ทรุดโทรมไม่ถูกสุขลักษณะ. แหล่งหล้า น. พื้นแผ่นดิน.

• แหลน - [แหฺลน] น. เครื่องมือใช้แทงปลาเป็นต้น ทำด้วยเหล็กกลมยาว ปลายแหลม มีด้ามยาว: ชื่อเครื่องกีฬาชนิดหนึ่ง มีลักษณะกลมยาว ปลายแหลม ใช้พุ่งในการแข่งขันกรีฑาประเภทลาน.

• แหลม - [แหฺลม] ว. มีปลายเสี้ยมคม เช่น มีดปลายแหลม: ไว, ฉลาด, เช่น ปัญญาแหลม: ชำนาญจนรู้ได้ทันทีว่าอะไรจริงอะไรไม่จริงเป็นต้น เช่น ตาแหลม: มีระดับสูง เช่น เสียงแหลม: จัด เช่น รสหวานแหลม. น. แผ่นดินหรือภูเขาที่ยื่นลํ้าออกไปในทะเลหรือมหาสมุทร. ก. ล่วงลํ้า เช่น เขาแหลมเข้ามาในที่ดินของเรา. แหลมหลัก ว. คมคาย เช่น วาจาแหลมหลัก, เฉียบแหลม เช่น ความคิดแหลมหลัก, หลักแหลม ก็ว่า.