[โปฺร่ง] ว. มีลักษณะว่างหรือเปิดเป็นช่อง, ไม่ทึบ, เช่น ใต้ถุนโปร่ง ที่โปร่ง ป่าโปร่ง: แจ่มใสไม่อึดอัด เช่น สมองโปร่ง. โปร่งเปร่ง [-เปฺร่ง] ก. โหรงเหรง, ไม่เต็มที่. โปร่งแสง ว. มีสมบัติที่แสงผ่านได้. {อ. translucent}. โปร่งใส ว. มีสมบัติที่แสงผ่านได้และมองเห็นได้ตลอด. {อ. transparent}.