[โหฺยกเหฺยก] ว. ไม่อยู่กับร่องกับรอย, ไม่แน่นอน, {ใช้แก่การพูด}, เช่น พูดจาโหยกเหยก: โยเย, ขี้อ้อน, ร้องไห้งอแง, {ใช้แก่เด็ก} เช่น เด็กคนนี้โยเยโหยกเหยกจริง.