[โอดถะ-, โอด] น. ริมฝีปาก ในคำว่า อษฐชะ, ราชาศัพท์ใช้ว่า ริมพระโอษฐ์: ปาก เช่น เอื้อนโอษฐ์, ราชาศัพท์ใช้ว่า พระโอษฐ์. {ส.: ป. โอฏฺฐ}. โอษฐชะ {ไว} น. อักษรในภาษาบาลีและสันสกฤตที่มีเสียงเกิดที่ริมฝีปาก ได้แก่พยัญชนะวรรค ป คือ ป ผ พ ภ ม และอักษร ว กับสระอุ อู. {ป. โอฏฺฐช: ส. โอษฺฐฺย}. โอษฐภัย น. ภัยที่เกิดจากคำพูด.