น. ชื่อสัตว์ปีกจำพวกนก มีหลายวงศ์ บินได้ในระยะสั้นหากินตามพื้นดิน ตกไข่ก่อนแล้วจึงฟักออกเป็นตัว ตัวผู้หงอนใหญ่และเดือยยาว ตัวเมียหงอนเล็กไม่มีเดือย เช่น ไก่ป่า ไก่ต๊อก ไก่ฟ้า: {สแลง} ผู้หญิงหากิน: ผู้หญิงที่ถูกล่อลวงมาเพื่อล่วงละเมิดทางเพศ. ไก่กระทง น. เรียกไก่อ่อนอายุประมาณ ๓ เดือน. ไก่กอและ {ถิ่น–ปักษ์ใต้} น. ชื่ออาหารชนิดหนึ่ง ทำด้วยไก่ที่ถอดกระดูก ชุบเครื่องปรุงรส ปิ้งให้สุก. ไก่แก่แม่ปลาช่อน {สำ} น. หญิงค่อนข้างมีอายุที่มีมารยาและเล่ห์เหลี่ยมมาก และมีกิริยาจัดจ้าน, เดิมพูดว่า กระต่ายแก่แม่ปลาช่อน. ไก่แก้ว น. ชื่อไก่ชนิดหนึ่ง เช่น ไก่แก้วขันไจ้ไจ้ {ลอ}. ไก่เขี่ย ว. หวัด, ยุ่งจนเกือบอ่านไม่ออก, {มักใช้แก่ลายมือ}. ไก่ชน น. ชื่อไก่ชนิด Gallus gallus {Linn.} เป็นไก่อูพันธุ์ที่มีรูปร่างสูงใหญ่ซึ่งเลี้ยงไว้ชนกัน. {ดู อู}. ไก่ต่อ น. ไก่ตัวเมียที่เลี้ยงไว้เพื่อนำไปต่อไก่ป่า. ไก่ตาฟาง {สำ} น. ผู้หญิงหากินที่มีอายุมาก ยืนหาลูกค้าตามมุมมืด: ผู้ชายที่ถูกผู้หญิงหากินหลอก. ไก่เตี้ย ๑ ดู แจ้. ไก่เถื่อน น. ไก่ป่า. ไก่นา ๑ {ปาก} น. คนที่มีความคิดไม่ทันสมัย. ไก่บ้าน น. ชื่อไก่ชนิดGallus gallus {Linn.} ในวงศ์ Phasianidae เป็นไก่ที่มีสายพันธุ์มาจากไก่ป่า แตกต่างจากไก่ป่าที่ขนลำตัวมีสีต่าง ๆ กัน เช่น สีดำขาว น้ำตาลอมแดง มีแข้งสีแตกต่างกัน เช่น สีเหลือง ขาว โดยที่ไก่ป่ามีสีเทาเข้ม เนื่องจากการคัดและผสมพันธุ์ทำให้มีสายพันธุ์แตกต่างกันมาก เลี้ยงไว้เพื่อเป็นอาหาร. ไก่บินไม่ตกดิน {สำ} น. บริเวณที่มีอาคารบ้านเรือนหนาแน่นแออัด. ไก่ป่า น. ชื่อไก่ชนิด Gallus gallus {Linn.} ในวงศ์ Phasianidae ตัวผู้สีเข้มสดใสและหลากสีกว่าตัวเมีย เช่น สีเขียว ดำแดง ตัวเมียสีน้ำตาลอมเหลือง ทั้งตัวผู้และตัวเมียขาสีเทาเข้ม โคนหางสีขาว อาศัยในป่าโปร่ง เช่น ป่าไผ่ ในประเทศไทยมี ๒ ชนิดย่อย คือ ไก่ป่าติ่งหูขาว [G. g. gallus {Linn.}] และไก่ป่าติ่งหูแดง [G. g. spadiceus {Bonaterre}] ไก่ชนิดนี้เป็นต้นตระกูลของไก่บ้าน. ไก่รองบ่อน {สำ} น. ผู้ที่อยู่ในฐานะตัวสำรอง ซึ่งจะเรียกมาใช้เมื่อไรก็ได้. ไก่รุ่นกระทง น. เรียกไก่ตัวผู้ที่เพิ่งสอนขัน. ไก่สามอย่าง น. เครื่องกินแกล้มเหล้า มีกุ้งแห้ง ถั่วลิสง และตะไคร้ เป็นหลัก อาจเพิ่ม ขิง หัวหอม หรือพริกขี้หนู เข้าด้วยก็ได้. ไก่หลง {สำ} น. ผู้หญิงที่รู้ไม่เท่าทันโลก พลัดมาอยู่ในที่ที่ถูกผู้ชายล่อลวงไปได้. ไก่เห็นตีนงู งูเห็นนมไก่ {สำ} ว. ต่างฝ่ายต่างรู้ความลับของกันและกัน. ไก่โห่ {ปาก} น. เวลารุ่งสาง, ก่อนเวลา, เช่นพูดว่า มาตั้งแต่ไก่โห่. ไก่อ่อน, ไก่อ่อนสอนขัน {สำ} น. ผู้มีประสบการณ์น้อยยังไม่รู้ทันเล่ห์เหลี่ยมของคน.