[ไขฺว่] ก. สาน, ทำให้ก่ายกัน, เช่น ไขว่ชะลอม, ไขว่สาแหรก. ว. อาการที่เคลื่อนไหวไปมาอย่างสับสน เช่น เดินไขว่ โบกมือไขว่. น. ลักษณนามเรียกแผ่นกระดาษที่รองรับแผ่นทองคำเปลวสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ จำนวน ๒๐ แผ่น ว่า ๑ ไขว่. ไขว่คว้า ก. เอื้อมมือฉวยเอาอย่างสับสน, พยายามจับหรือถือเอา, คว้าไขว่ ก็ว่า. ไขว่ห้าง ว. อาการที่นั่งหรือนอนเอาขาพาดบนเข่าที่ตั้งชันอยู่.