ความหมาย

• 
  

  [ขะยะ-] {แบบ} น. ความสิ้นไป, ความเสื่อมไป, โดยมากใช้ในสมาส เช่น ขยธรรม อาสวักขยญาณ, ถ้าใช้โดด ๆ หรือเป็นคำท้ายสมาส เป็น ขัย เช่น อายุขัย. {ป.}.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• ขยด - [ขะหฺยด] ก. ถด, ถอย, กระเถิบ, เลื่อนจากที่เดิม, เช่น ทวารวังในว่าใกล้ ฤๅแลวันนี้ไสร้ ขยดออกรื้อดูไกลบารนีฯ {ลอ}, ใช้ว่า กระหยด ก็มี เช่น กระหยดเข้านางเจ้าแม่ทรงศาสตราชัย {มโนห์รา}.

• ขยม - [ขะหฺยม] น. ขยุม, ข้า, บ่าว. {โบ} ส. ขยุม, ฉัน, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๑. {ข. ขฺญุํ}.

• ขย่ม - [ขะหฺย่ม] ก. ใช้นํ้าหนักตัวกดลง แล้วยกตัวขึ้นแล้วกลับกดลงอีกซ้ำ ๆ กัน, ห่ม ก็ว่า.

• ขยล - [ขะหฺยน] น. ลม. {ข. ขฺยล่}.

• ขยอก ๑ - [ขะหฺยอก] น. ชื่อหนอนผีเสื้อชนิด Parapoynx stagnalis {Zeller} ในวงศ์ Pyralidae ตัวหนอนมีผิวใสสีเขียวอ่อน หัวสีนํ้าตาล ข้างตัวมีเหงือกลักษณะเป็นพู่จำนวน ๖ คู่ สำหรับหายใจในนํ้าที่ขังอยู่ในปลอกหุ้มตัวซึ่งสร้างขึ้นจากใบข้าว ปลอกยาว ๒๕-๓๕ มิลลิเมตร ลอยไปตามน้ำได้ จัดเป็นศัตรูของข้าว, หนอนปลอกข้าว ก็เรียก.