น. อวัยวะตั้งแต่ตะโพกถึงข้อเท้า สำหรับยันกายและเดินเป็นต้น {ไทยถิ่นอื่น ขา หมายความตั้งแต่ตะโพกถึงเข่า}: สิ่งของซึ่งมีลักษณะคล้ายขาสำหรับยันหรือรองรับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เช่น ขาโต๊ะ ขาเก้าอี้ ขาตั้ง: เรียกส่วนที่ยื่นออกไปจากส่วนใหญ่เหมือนรูปขา เช่น ขากางเกง. ขากบ น. ขาของว่าวจุฬา. ขากรรไกร [-กันไกฺร] น. กระดูกต้นคางที่อ้าขึ้นอ้าลง มีลักษณะอย่างกรรไกร, ขากรรไตร หรือ ขาตะไกร ก็ว่า. ขากรรไตร น. ขากรรไกร. ขาก๊วย น. กางเกงเป้ายาน ขากว้างยาวครึ่งแข้ง.ขากอม [-กอม] ว. ขาโก่ง. ขาไก่ ๑ น.เรียกขนมปังกรอบค่อนข้างแข็ง ขนาดโตเท่านิ้วหัวแม่มือยาวประมาณ ๘ นิ้ว ว่า ขนมปังขาไก่. ขาขวิด ว. อาการที่เดินสะดุดขาตัวเองเพราะอายหรือรีบร้อน เรียกว่า เดินขาขวิด. ขาตะเกียบ น. ขาคนที่ลีบเล็ก. ขาตะไกร น. ขากรรไกร. ขาทราย น. ไม้ ๒ อันผูกหรือร้อยปลายให้อ้าออกเป็นง่ามสำหรับรับหรือคํ้าของ. ขานกยาง ๑ น. ปืนโบราณที่ตั้งยิงบนขาคํ้า: เรียกตรวนที่มีลูกย่าง ๒ อัน ว่า ตรวนขานกยาง. ขาน่อง น. น่อง, อวัยวะส่วนหลังของแข้ง ตั้งแต่ ขาพับลงไปถึงส้นเท้า, กระหน่อง กระน่อง หรือ ขะน่อง ก็เรียก, อีสานว่า กะหน่อง หรือ กะน่อง. ขาพับ น. ส่วนของขาที่พับได้อยู่หลังเข่า.ขาม้า น. ครีบคู่ที่อยู่ตรงอกปลา, ตะเกียบ ก็เรียก. ขาลาก ว. อาการที่เดินยกขาไม่ขึ้น. ขาสิงห์ น. ขาโต๊ะ ตั่ง หรือตู้ เป็นต้นที่ออกแบบให้คล้ายขาของสิงห์. ขาหนีบ น. บริเวณโคนขาด้านหน้าตรงส่วนที่ต่อกับลำตัว. ขาหมา น. ไม้ ๒ อันที่ทำเป็นขาไขว้กัน ใช้วางบนหลังช้างสำหรับนั่ง บรรทุกของ หรือลากไม้. ขาหยั่ง [-หฺยั่ง] น. ไม้ ๓ อันผูกปลายรวมกันและกางออกไป สำหรับตั้งหรือห้อยของต่าง ๆ. ขาอ่อน น. ส่วนหลังของขานับตั้งแต่โคนขาถึงขาพับ.