ความหมาย

• 
  

  {วรรณ} ก. กระเจิดกระเจิง, กระเซอะกระเซิง, เช่น เฒ่าก็เที่ยวสัญจรกระเจอะกระเจิง {ม. ร่ายยาว ชูชก}.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• กระเจา - น. {๑} ชื่อไม้ล้มลุกหลายชนิดในสกุล Corchorus วงศ์ Tiliaceae ขึ้นอยู่ในที่ลุ่ม เปลือกต้นเหนียว เมื่อลอกออกแล้ว เรียกว่า ปอ เช่น ปอกระเจาฝักกลม {C. capsularis L.} ผลป้อม เปลือกย่นเป็นตุ่ม ๆ ใบใช้เป็นอาหารได้, พายัพเรียก เส้ง, และปอกระเจาฝักยาว {C. olitorius L.} ฝักยาวเรียวมีสันตามยาว, เมล็ดของปอทั้ง ๒ ชนิดนี้มีพิษ ปอใช้ทำกระสอบ. {๒} ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิดหนึ่ง. {ดู กระเชา}.

• กระเจ้า ๒ - {ถิ่น–พายัพ, ปักษ์ใต้} น. ต้นกระเชา. {ดู กระเชา}.

• กระเจ่า, กระเจ้า ๑ - {ถิ่น} น. นกยาง เช่น กระจาบกระเจ้าจับ ซ้องศัพทอึงอล.

• กระเจาะ ๑ - ว. มีแผลเป็นที่ลูกตา เรียกว่า ตากระเจาะ.

• กระเจาะ ๒ - น. เบี้ยเล็ก ๆ. {ปาเลกัว}.