[คฺลุก] ก. เคล้าให้เข้ากัน, ขยำให้ระคนเข้ากัน: ประชิดติดพันเข้าไป เช่น เข้าคลุกวงใน, เกลือก เช่น คลุกเกลือคลุกน้ำตาล. คลุกคลี ก. เข้าปะปนระคนกัน, เข้าใกล้ชิดกัน. คลุกคลีตีโมง ก. มั่วสุมหรืออยู่ร่วมคลุกคลีพัวพันกันอย่างใกล้ชิดตลอดเวลา. คลุกฝุ่น {สำ} ก.หกล้มกลิ้งลงกับพื้นดิน เช่น เขาเดินสะดุดขาตัวเองลงไปนอนคลุกฝุ่น, ถูกเตะหรือต่อยจนล้มกลิ้งลงกับพื้น เช่น นักมวยฝ่ายแดงถูกต่อยลงไปคลุกฝุ่น. คลุกวงใน ก. เข้าไปชิดตัวคู่ต่อสู้ เพื่อใช้หมัด เข่า ศอก ได้เต็มที่ {ใช้แก่กีฬามวย}.