ความหมาย

• 
  

  [ตะมะ-] น. ความมืด, ความเศร้าหมอง, ความเขลา. {ป.: ส. ตมสฺ}. ตโมนุท น. พระอาทิตย์,พระจันทร์. {ส. ตโมนุท ว่า ผู้ขจัดความมืด}. ตโมไพรีน. ไฟ. {ส. ตโมไพรี ว่า ศัตรูของความมืด}. ตโมหร น. พระจันทร์. {ส. ตโมหร ว่า ผู้คลายความมืด}.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• ตม ๒ - น. ดินเปียกที่เหนียวกว่าเลน.

• ต้ม ๒ - น. ชื่อขนมชนิดหนึ่ง ทำด้วยแป้งข้าวเหนียวปั้นเป็นลูกกลม ๆ ถ้าใส่ไส้นํ้าตาลปึกตัดเป็นก้อนสี่เหลี่ยมหรือไส้หน้ากระฉีก ต้มให้สุก แล้วคลุกมะพร้าวขูด เรียกว่า ขนมต้มขาว, ถ้าต้มเคี่ยวกับนํ้าตาลปึกและมะพร้าวอย่างหน้ากระฉีก เรียกว่า ขนมต้มแดง. ต้มกะทิ น. ชื่อแกงอย่างหนึ่ง ใช้เนื้อเค็ม หรือปลาแห้ง หรือปลาสลิด เป็นต้น ต้มในนํ้ากะทิ ใส่หัวหอมกับส้มมะขาม มี ๓ รส เปรี้ยว เค็ม หวาน: เรียกผักชนิดต่าง ๆ ที่ต้มกับกะทิสำหรับกินกับน้ำพริกกะปิ ว่า ผักต้มกะทิ. ต้มกะปิ น. ชื่อแกงอย่างหนึ่ง ปรุงด้วยหัวหอม กะปิ พริกไทยอย่างแกงเลียง. ต้มข่า น. ชื่อแกงอย่างหนึ่ง มีลักษณะคล้ายต้มยำกะทิ แต่มักใช้เนื้อไก่ ใส่ข่าอ่อน ปรุงรสด้วยนํ้าปลา มะนาว พริกขี้หนู. ต้มเค็ม น. ชื่ออาหารคาวอย่างหนึ่ง ใช้ปลาหรือเนื้อสัตว์อื่นมีหมูเป็นต้น ใส่เครื่องปรุงมีซีอิ๊วขาว ขิง ผักกาดดองเค็ม เคี่ยวให้เปื่อย, ถ้าต้มตามแบบจีนมีรสเค็ม แต่ถ้าต้มตามแบบไทยมีรสหวานเค็ม.ต้มโคล้ง [-โคฺล้ง] น. ชื่อแกงชนิดหนึ่งใช้ปลาแห้งหรือหัวปลาแห้งเป็นต้นต้มกับหัวหอมส้มมะขามหรือใบมะขามอ่อน แล้วเติมเกลือ ให้ออกรสเปรี้ยวเค็ม, โฮกอือ ก็เรียก. ต้มปลาร้า น. ชื่อแกงอย่างหนึ่ง ใช้หัวตาลหรือหน่อไม้เป็นต้นเป็นผักมีลักษณะคล้ายแกงเลียง แต่ใส่ปลาร้า. ต้มเปรตน. ชื่อแกงอย่างหนึ่ง ทำคล้ายต้มยำ แต่ใช้ปลาไหลทั้งตัว.ต้มเปอะ น. ชื่อแกงอย่างหนึ่ง ใช้หัวตาลหรือหน่อไม้หรือใบขี้เหล็กเป็นต้น คล้ายแกงขี้เหล็ก แต่ไม่ใส่กะทิใส่ใบย่านางคั้น ใส่ข้าวคั่วกับปลาร้าผสมด้วย. ต้มยำ น. ชื่อแกงอย่างหนึ่ง ใช้เนื้อปลาหรือเนื้อสัตว์อื่นต้มในนํ้าเปล่าหรือในกะทิ ใส่ตะไคร้ ใบมะกรูด และปรุงรส เปรี้ยวเค็ม อาจใส่นํ้าพริกเผา. ต้มยำกะทิ น. ชื่อแกงต้มยำที่ใส่กะทิแทนนํ้าเปล่า. ต้มส้ม น. ชื่อแกงอย่างหนึ่ง ใช้เนื้อปลาต้มในนํ้าแกงที่ปรุงด้วยกะปิหัวหอม พริกไทย ส้มมะขาม น้ำปลา และนํ้าตาล มีรส เปรี้ยว เค็ม หวาน.

• ตมูก - [ตะหฺมูก] {ปาก} น. จมูก.

• ตยาค - [ตะยาก] {แบบ} น. การสละ, การให้ปัน, เช่น อันมีใจตยาคนั้น {ม. คำหลวง กุมาร}. {ส. ตฺยาค: ป. จาค}.

• ตยาคี - [ตะยา-] น. ผู้บริจาค, วีรบุรุษ, นักพรต, เช่น พระศรีศรีสรศาสดา มีพระมหิมา นุภาพพ้นตยาคี {สมุทรโฆษ}. {ส. ตฺยาคี: ป. จาคี}.