[ตฺระ-] ก. {โบ} เที่ยวตรวจตรา เป็นหน้าที่ของข้าราชการโบราณในกรมพระนครบาล เช่น พลตระเวน, พาไปทั่ว ๆ เพื่อประจาน ในความว่า นำนักโทษตระเวนไปทั่วเมือง, ใช้ว่า กระเวน ตะเวน หรือ ทะเวน ก็มี: ไปทั่ว ๆ เช่น ตระเวนซื้อหนังสือ พาตระเวนไปทั้งวัน. ตระเวนเวหา น. ชื่อท่ารำแบบหนึ่ง โดยมือข้างหนึ่งหงาย งอข้อศอก ระดับแง่ศีรษะ มืออีกข้างหนึ่งตั้งวงแขนตึงระดับไหล่ เอียงศีรษะข้างเดียวกับมือที่หงาย.