[ตฺรึก] {ถิ่น–ปักษ์ใต้} ก. หมด, สิ้น, เปลือง, น้อย, มักใช้ในความปฏิเสธว่า ไม่ตรึก, มิตรึก, หมายความว่ามาก, เช่น จึงองค์มิสาระปันหยี จึงตอบว่าข้าจะให้ไก่ดีดีของเรามีไม่ตรึกอย่าร้อนใจ {อิเหนา}, ท่านก็ไม่ขัดสนจนพราย มากมายตามพรูอยู่มิตรึก แรกรักจะรำพันให้ครั่นครึก {ขุนช้างขุนแผน}, ฤๅจะใคร่ได้เมียสาวสาวขาวขาวดี ดีมีไม่ตรึก {มณีพิชัย}. ตรึกถอง [ตฺรึก-] {ถิ่น–ปักษ์ใต้} ว. น้อย, มักใช้ในความปฏิเสธว่า ไม่ตรึกถอง หรือ ไม่ตรึกไม่ถอง, หมายความว่า มาก, เช่น มีทรัพย์ สมบัติไม่ตรึกถอง นับไม่ตรึกไม่ถอง.