ความหมาย

• 
  

  น. ส่วนของร่างกายเบื้องหลังถัดบั้นเอวลงไปมีเนื้อเป็นกระพุ้งทั้ง ๒ ข้าง, กล้ามเนื้อส่วนบนที่นูนขึ้นของโคนขาสัตว์สองเท้าหรือโคนขาหลังของสัตว์สี่เท้า, สะโพก ก็ว่า. ตะโพกสุดเสียงสังข์ {สำ} น. เรียกตะโพกหญิงที่ผายออกมาก.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• ตะโพง - ว. อาการวิ่งก้าวยาว ๆ หรือวิ่งอย่างกระโดด: โทง ๆ, โหย่ง ๆ, เช่น ก็จะทำคลุมโปงตะโพงดัน {ปกีรณำพจนาดถ์}, ลุกขึ้นมาทั้งโปง วิ่งตะโพงกอดบาท {นิทราชาคริต}, ตะพง ก็ว่า.

• ตะโพน - น. ชื่อกลองสองหน้าชนิดหนึ่ง หัวสอบท้ายสอบกลางป่อง มีขารอง ตีด้วยมือ ใช้บรรเลงกำกับจังหวะหน้าทับในวงปี่พาทย์.

• ตะโล้ดโป๊ด - น. ชื่อกลองสองหน้าชนิดหนึ่ง ยาวประมาณ ๘๐ เซนติเมตร หน้ากว้างประมาณ ๒๐ เซนติเมตร ใช้ตีประกอบการฟ้อนและการเล่นพื้นเมืองทางภาคเหนือ, ใช้ตีคู่กับ กลองแอว.

• ตะโหงก ๑ - [-โหฺงก] น. เครื่องจองจำอย่างหนึ่ง ใช้ง่ามไม้คาบคอ และมีไม้สกัดขวางข้างหน้าคอ.

• ตะโหงก ๒ - [-โหฺงก] น. โคนทางมะพร้าวแห้ง: สิ่งที่นูนโหนกขึ้นจากพื้นราบ เช่น หัวตะโหงกตอไม้: ก้อนเนื้อที่ต้นคอของสัตว์บางชนิดเช่นวัว, หนอก ก็ว่า.