ก. สิ้นใจ, สิ้นชีวิต, ไม่เป็นอยู่ต่อไป, สิ้นสภาพของการมีชีวิต, เช่น สภาวะสมองตาย: เคลื่อนไหวไม่ได้ เช่น มือตาย ตีนตาย: ไม่เดินเพราะเครื่องเสียหรือหยุดเป็นต้น เช่น รถยนต์ตาย นาฬิกาตาย: ยืนแต้มอยู่อย่างเดียว เช่น ลูกเต๋าตายหก คือออกแต้มหกเสมอ: ลักษณะที่ประตูในการเล่นการพนันบางประเภท เช่น โป ถั่ว ไม่ออกเลย หรือนาน ๆ จึงจะออกสักครั้งหนึ่ง: ตามที่กติกากำหนดไว้ในการเล่นกีฬาหรือการละเล่นบางชนิด.ตายขาน ก. ยืนต้นตายเป็นแถว ๆ {ใช้แก่ต้นไม้} ในความว่า ไม้ตายขาน. ตายขุย ก. ออกดอกเป็นเมล็ดแล้วตาย {ใช้แก่ไม้ในจำพวกไผ่}. ตายคาที่ ก. ตายทันทีตรงที่เกิดเหตุ. ตายโคม น. เรียกไข่เป็ดหรือไข่ไก่ที่ฟักเป็นตัวแล้วแต่ตายเสียก่อนออกจากไข่ว่า ไข่ตายโคม. ตายใจ ก. หลงเชื่ออย่างไม่สงสัย.ตายซับตายซ้อน, ตายซ้ำตายซาก ก. ตายในสถานที่เดียวกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า เช่น โค้งนี้เกิดอุบัติเหตุบ่อยมีคนตายซ้ำตายซาก.ตายซาก ก. ตายทิ้งร่างแห้งอยู่ {ใช้แก่สัตว์บางอย่าง เช่น คางคก จิ้งจก}. ตายด้าน ก. หมดความรู้สึกทางสัมผัส, ไม่มีความรู้สึกเหมือนอย่างที่เคยมี: โดยปริยายหมายความว่า หยุดเจริญก้าวหน้าติดอยู่แค่นั้น. ตายดาบหน้า {สำ} ก. เสี่ยงหนีเหตุการณ์ร้ายปัจจุบันไปเผชิญชีวิตข้างหน้า, มีทิฐิมานะที่จะต่อสู้กับเคราะห์กรรมเอาข้างหน้า, เสี่ยงทำไปก่อน แล้วค่อยคิดแก้เหตุการณ์ภายหลัง. ตายโดยผิดธรรมชาติ ดู การตายโดยผิดธรรมชาติ. ตายตัว ก. คงที่อยู่อย่างนั้น เช่น ราคาตายตัว อัตราตายตัว. ตายทั้งกลม ว. ตายทั้งหมด, ตายทั้งแม่ทั้งลูก, เรียกหญิงที่ตายพร้อมกับลูกที่อยู่ในท้อง ว่า หญิงตายทั้งกลม. ตายน้อย {กลอน} ว. เกือบตาย เช่น สิ้นแผ่นดินปิ่นเกล้ามาเปล่าอก น้ำตาตกตายน้อยลงร้อยหน {นิราศพระประธมของสุนทรภู่}. ตายนึ่ง ก. เฉาหรือเหี่ยวเพราะถูกแดดหรือไอร้อนอย่างถูกนึ่ง เช่น ใบตองตายนึ่ง. ตายประชดป่าช้า {สำ} ก. แกล้งทำหรือพูดแดกดันประชดอีกฝ่ายหนึ่งแต่ตัวเองกลับเป็นฝ่ายเสียหายจากการทำหรือพูดนั้น. ตายเป็นเบือ ก. ตายมากมายเกลื่อนกลาดไปเหมือนถูกยาเบื่อ. ตายฝอย ก. แห้งตายไปเพราะแล้ง {ใช้แก่ข้าวกล้า}. ตายฝังยังเลี้ยง ก. เลี้ยงดูตามบุญตามกรรม. ตายพราย ก. ตายเสียแต่ยังไม่ออกผล {ใช้แก่ต้นไม้บางชนิดซึ่งกำลังจะมีผล เช่น กล้วย ถั่วแระ}, ยืนต้นตาย {ใช้แก่ต้นไม้บางชนิด เช่น คูน}. ตายรัง ว. ในที่สุดก็ต้องหวนกลับมาอยู่กับครอบครัวตามเดิม {ใช้แก่สามี} เช่น กลับมาตายรัง. ตายราบ ว. ไม่มีทางสู้,ไม่พ้นมือไปได้. ตายเรียบ {ปาก} ว. ตายทั้งหมด. ตายลาภ {กลอน} ว. เป็นลาภแน่ ๆ, หนีไม่พ้น, เช่นนางนี้ดีร้ายตายลาภเรา {มณีพิชัย}. ตายห่า ก. ตายเป็นฝูงหรือคราวละมาก ๆ ด้วยโรคระบาดเช่นอหิวาตกโรคหรือกาฬโรค. {ถิ่น–พายัพ ห่า ว่า ฝูง, หมู่}. อ. คำที่เปล่งออกมาแสดงความตกใจเป็นต้น {ใช้เป็นคำไม่สุภาพ}. ตายโหง ก. ตายผิดธรรมดาโดยอาการร้าย เช่น ถูกฆ่าตาย ฆ่าตัวตาย ตกนํ้าตาย. {ถิ่น–พายัพ โหง ว่า เร็ว}. อ. คำ ที่เปล่งออกมาแสดงความตกใจเป็นต้น {ใช้เป็นคำไม่สุภาพ}. ตายอดตายอยาก ก. อดอยากมานาน.