น. ผู้เป็นใหญ่, พระเจ้าแผ่นดิน, {โดยมากใช้ในบทกลอน}, เช่น ท้าวยศวิมล: ตำแหน่งหญิงอาวุโส ซึ่งเป็นเจ้าจอม เจ้าจอมมารดาในรัชกาลก่อนหรือหญิงราชนิกุลซึ่งพระเจ้าแผ่นดินโปรดเกล้าฯ ตั้งไว้ในตำแหน่งสำหรับดูแลราชกิจฝ่ายในพระราชวัง เช่น ท้าวทรงกันดาลท้าวสมศักดิ์, {ปาก} คุณท้าว นางท้าว: {ถิ่น–อีสาน} คำประกอบชื่อผู้ชายที่เป็นเชื้อสายเจ้าหรือขุนนาง. ท้าวนาง น. หญิงซึ่งรับบรรดาศักดิ์และมีหน้าที่รับราชการฝ่ายในในพระบรมมหาราชวัง: นางพญา. ท้าวพญา, ท้าวพระยา {กลอน} น. กษัตริย์.