ก. อาการที่หย่อนก้นให้ติดกับพื้นหรือที่รองเช่นเก้าอี้. นั่งกินนอนกิน ว. มีความสุขสบายมากโดยไม่ต้องทำมาหากินอะไร. นั่งขัดตะหมาด {ปาก} ก. นั่งขัดสมาธิ. นั่งขัดสมาธิ [-สะหฺมาด] ก. นั่งพับขาทั้ง ๒ ข้างให้แบะลงที่พื้น ให้ปลายเท้าสอดไขว้อยู่ใต้หัวเข่า, {ปาก} นั่งขัดตะหมาด. นั่งคุกเข่า ก. นั่งโดยวิธีย่อเข่าลงให้ติดพื้น แล้วหย่อนก้นลงบนส้นเท้า. นั่งซัง ก. เดินเบี้ยเข้าไปตกในตาซังในการเล่นดวด หมายความว่า ได้ที่มั่นหรือที่สบาย: {สำ} เข้าอยู่ในที่ซึ่งไม่มีใครจะทำอันตรายได้แล้ว, ขึ้นซัง ก็ว่า. นั่งทาง {โบ} ก. ดักคอยทำร้ายกลางทาง, นั่งคอยระวังเหตุ. นั่งทางใน ก. นั่งเข้าสมาธิเพื่อหยั่งรู้ด้วยพลังจิต. นั่งเทียน น. เรียกวิธีทำนายอย่างหนึ่งโดยจุดเทียนติดไว้ที่ขอบปากบาตรเป็นต้นแล้วนั่งเพ่งดูนํ้าในบาตร แล้วทำนายไปตามลักษณะหยดเทียนที่ปรากฏในนํ้านั้น: {ปาก} พูดหรือเขียนโดยคิดเดาเอาเอง. นั่งแท่น ก. ดำรงตำแหน่งที่มีอำนาจวาสนา. นั่งในหัวใจ {สำ} ก. รู้ใจ, ทำถูกต้องตรงตามที่ผู้อื่นคิดไว้. นั่งป่ง ก. นั่งบนห้างที่ใช้ไม้ขัดและผูกเป็นแคร่บนต้นไม้หรือบนกอไผ่เพื่อคอยเฝ้าดูหรือยิงสัตว์ที่มากินดินป่ง, นั่งโป่ง ก็ว่า. นั่งปรก [-ปฺรก] ก. นั่งทำใจให้เป็นสมาธิกำกับพระสงฆ์ด้วยกันอีก ๔ รูปซึ่งสวดในพิธีที่มีสวดภาณวาร, นั่งเข้าสมาธิส่งกระแสจิตเข้าไปยังวัตถุมงคลในพิธีต่าง ๆ. นั่งโป่ง ก. นั่งบนห้างที่ใช้ไม้ขัดและผูกเป็นแคร่บนต้นไม้หรือบนกอไผ่เพื่อคอยเฝ้าดูหรือยิงสัตว์ที่มากินดินโป่ง, นั่งป่ง ก็ว่า. นั่งพับเพียบ ก. นั่งพับขาทั้ง ๒ ข้าง ให้ปลายเท้าไปทางเดียวกัน. นั่งเมือง {โบ} ก. ครองเมือง. นั่งยอง ๆ ก. นั่งโดยวิธีชันเข่าทั้ง ๒ ข้าง ไม่ให้ก้นถึงพื้น. นั่งร้าน น. โครงร่างที่ทำด้วยไม้หรือโลหะ สำหรับนั่งหรือปีนป่ายในการก่อสร้างสิ่งสูง ๆ เช่นพระเจดีย์หรือตึก, ร่างร้าน ก็เรียก. {โบ} ก. นั่งขายของอยู่บนยกพื้นเตี้ย ๆ. นั่งราว ว. เรียกวิธีการแสดงโขนอย่างหนึ่งซึ่งผู้แสดงแสดงบทของตนบนราวที่ทำด้วยไม้ไผ่ ซึ่งพาดไปตามส่วนยาวของโรงตรงหน้าฉากแทนนั่งเตียง ว่า โขนนั่งราว หรือ โขนโรงนอก. นั่งเล่น ก. นั่งพักผ่อน. นั่งห้าง ก. นั่งบนห้างที่ผูกขึ้นบนต้นไม้คอยยิงสัตว์.