ความหมาย

• 
  

  {แบบ} น. ทาง เช่น กรรมบถ. {ป. ปถ}.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• บท ๑, บท- ๑ - [บด, บดทะ-] น. ข้อความเรื่องหนึ่ง ๆ หรือตอนหนึ่ง ๆ เช่น บทที่ ๑ บทที่ ๒: กำหนดคำประพันธ์ที่ลงความตอนหนึ่ง ๆ เช่น โคลง ๔ สุภาพ ๔ บาท เป็น ๑ บท: คำที่ตัวละครพูด เช่นบอกบท: คำประพันธ์ที่เขียนขึ้นสำหรับเล่นละคร มีทั้งบทร้องและบทเจรจา เช่น บอกบท เขียนบท: คราว, ตอน, ในคำเช่น บทจะทำก็ทำกันใหญ่ บทจะไปก็ไปเฉย ๆ บทจะตายก็ตายง่ายเหลือเกิน. {ป. ปท}. บทกลอน น. คำประพันธ์ที่เป็นบทร้อยกรอง. บทกวีนิพนธ์ น. บทร้อยกรองที่กวีแต่ง เช่น มหาชาติคำหลวง ลิลิตตะเลงพ่าย สามัคคีเภทคำฉันท์, เดิมใช้หมายถึงร้อยแก้วที่แต่งดีด้วย เช่น สามก๊ก ราชาธิราช. บทกำหนดโทษ {กฎ} น. บทบัญญัติของกฎหมายที่กำหนดโทษทางอาญาหรือทางปกครอง สำหรับผู้กระทำความผิดกฎหมาย. บทความ น. ข้อเขียนซึ่งเป็นรายงานหรือการแสดงความคิดเห็นมักตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์ วารสาร สารานุกรม เป็นต้น. บทคัดย่อ น. ข้อความที่ย่อแต่ใจความสำคัญของบทความหรืองานวิจัยเป็นต้น. {อ. abstract}. บทเจรจา น. คำที่ตัวละครพูดเป็นร้อยกรองหรือถ้อยคำธรรมดา. บทเฉพาะกาล {กฎ} น. บทบัญญัติของกฎหมายที่บัญญัติเกี่ยวกับผลกระทบของการใช้บังคับกฎหมายใหม่ที่มีต่อกรณีที่เกิดขึ้นก่อนกฎหมายใหม่ใช้บังคับ หรือวิธีดำเนินการกับกรณีข้อเท็จจริงหรือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหรือในวันใช้บังคับกฎหมายใหม่ หรือที่เกิดขึ้นในระยะเวลาที่กำหนดภายหลังจากที่กฎหมายใหม่ใช้บังคับแล้ว. บทดอกสร้อย น. ชื่อกลอนแบบหนึ่ง บทหนึ่งมี ๔ คำกลอน วรรคที่ ๑ มี ๔ คำ มี เอ๋ย เป็นคำที่ ๒ และจบบทด้วยคำว่า เอย เช่น แมวเอ๋ยแมวเหมียว...คอยดูอย่างไว้ใส่ใจเอย, ดอกสร้อย ก็ว่า. บทนำ น. ข้อเขียนเบื้องต้นที่นำเข้าสู่เนื้อหา. บทบรรณาธิการ น. ข้อเขียนที่บรรณาธิการหรือนักเขียนชั้นนำเขียนเพื่อแสดงความคิดเห็นอันเป็นจุดยืนของหนังสือนั้น ๆ. บทบัญญัติ {กฎ} น. ข้อความของกฎหมายที่กำหนดไว้เป็นลายลักษณ์อักษร. บทบาท[บดบาด] น. การทำท่าตามบท, การรำตามบท, โดยปริยายหมายความว่า การทำตามหน้าที่ที่กำหนดไว้ เช่น บทบาทของพ่อแม่ บทบาทของครู. บทบาทมาก {ปาก} ว. มีท่าทางมาก, ยืดยาดเพราะพิธีรีตองมาก, เช่น กว่าจะออกจากบ้านได้บทบาทมากเหลือเกิน. บทบูรณ์ [บดทะ-] น. พยางค์ที่ทำให้บทประพันธ์ครบคำตามฉันทลักษณ์ ไม่สู้มีความหมาย เช่น แต่งอเนกนุประการ คำ "นุ" เป็นบทบูรณ์, บาทบูรณ์ก็เรียก. {ป., ส. ปทปูรณ}. บทประพันธ์ น. เรื่องที่แต่งขึ้นเป็นร้อยแก้วหรือร้อยกรอง. บทพากย์ น. คำกล่าวเรื่องราวเป็นทำนองเมื่อเวลาแสดงโขนหรือหนังใหญ่เป็นต้น. บทเพลง น. บทประพันธ์สำหรับขับร้องหรือบรรเลง มักมีรูปแบบชัดเจน. บทร้อง น. คำประพันธ์สำหรับขับร้อง, คำร้อง หรือ เนื้อร้อง ก็ว่า.บทเรียน น. คำสอนที่กำหนดให้เรียน, ข้อที่เป็นคติเตือนใจ เช่น บทเรียนในชีวิต. บทลงโทษ น. ข้อบัญญัติโทษทางอาญา. บทสนทนา น. คำพูดที่โต้ตอบกันในการเรียนภาษา. บทสังขยา น. ชื่อโคลงแบบโบราณ. บทอัศจรรย์ น. บทร้อยกรองตามธรรมเนียมนิยมในวรรณคดี พรรณนาเพศสัมพันธ์ของชายหญิง มักกล่าวให้เป็นที่เข้าใจโดยใช้โวหารเป็นสัญลักษณ์หรืออุปมาอุปไมยเป็นต้น.

• บท ๒, บท- ๒ - [บด, บดทะ-] {แบบ} น. เท้า, รอยเท้า, เช่น จตุบท, ในบทกลอนใช้ประสมกับคำอื่น ๆ หมายความว่าเท้า คือ บทบงกช บทบงสุ์ บทมาลย์ บทรัช บทเรศ บทวเรศ บทวลัญช์ บทวารบทศรี บทามพุช, {ดูคำแปลที่คำนั้น ๆ}. {ป. ปท}. บทจร [บดทะ-] {กลอน} ก. เดินไปด้วยเท้า. {ป.}. บทบงกช [บดทะ-] {กลอน} น. บัวบาท, เท้า. {ส. ปทปงฺกช}. บทบงสุ์ [บดทะ-] น. ละอองเท้า. {ป.}. บทมาลย์ [บดทะ-] {แบบ} น. เท้าผู้มีบุญ เช่นเท้ากษัตริย์. บทรัช [บดทะ-] {แบบ} น. ละอองเท้า เช่น นางโรยนางรื่นล้าง บทรัช {ลอ}. บทเรศ [บดทะ-] {กลอน} น. เท้า เช่น กราบบทเรศราชบิดา ท่านแล {ม. คำหลวง ฉกษัตริย์}. บทวเรศ [บดทะวะเรด] {แบบ} น. เท้า เช่น ถวายทศนัขประณตบทวเรศราชชนนี {ม. ร่ายยาว ฉกษัตริย์}. บทวลัญช์[บดทะวะลัน] {แบบ} น. รอยเท้า. {ป. ปทวลญฺช}. บทวาร [บดทะวาน] {แบบ} น. ชั่วก้าวเท้า, ระยะก้าวเท้า, เช่น ทางเล็ก ควรบทวารผู้หนึ่งจะพึงไป {ม. ร่ายยาว วนปเวสน์}. บทศรี[บดทะ-] {กลอน} น. เท้า {ใช้แก่เจ้านาย}. บทามพุช [บะทามะพุด] {กลอน} น. บัวบาท, เท้า, เช่น ทูลพระบทามพุช {ยวนพ่าย}. {ป. ปท + อมฺพุช}.

• บทามพุช - ดู บท ๒, บท- ๒.

• บ่น - ก. พูดพรํ่าหรือว่ากล่าวซํ้า ๆ ซาก ๆ: กล่าวซํ้า ๆ กัน เช่น ท่องบ่นภาวนา. บ่นถึง ก. กล่าวถึงบ่อย ๆ.

• บน ๑ - ว. เบื้องสูง, ตรงข้ามกับ เบื้องล่าง, เช่น ข้างบน ชั้นบน เบื้องบน. บ. ในที่ซึ่งอยู่สูงหรือเหนือ เช่น นั่งอยู่บนเรือน วางมือบนหนังสือ มีหนังสือวางอยู่บนโต๊ะ.