[บันพะ-, บัน] ว. ก่อน, ทีแรก,เบื้องต้น: ตะวันออก. {ป. ปุพฺพ: ส. ปูรฺว}. บรรพกาล น. ดั้งเดิม. บรรพชน น. บุคคลรุ่นก่อน ๆ แต่โบราณซึ่งเป็นต้นเผ่าพันธุ์หนึ่ง ๆ. บรรพบุรุษ น. ผู้เป็นต้นวงศ์ตระกูลซึ่งมีผู้สืบสายโลหิตมา, บุคคลที่นับตั้งแต่ปู่ย่าตายายขึ้นไป. บรรพสตรี น. หญิงผู้เป็นต้นวงศ์.