ความหมาย

• 
  

  ก. ทำให้นํ้าหรือของเหลวออกจากปาก. บ้วนปาก ก. ล้างปากด้วยอาการที่อมนํ้าแล้วบ้วนออกมา. บ้วนพระโอษฐ์ {ราชา} น. กระโถน.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• บวบ - น. ชื่อไม้เถาหลายชนิดในสกุล Luffa วงศ์ Cucurbitaceae ดอกสีเหลือง ผลกินได้ เช่น บวบเหลี่ยม [L. acutangula {L.} Roxb.] บวบกลมหรือบวบหอม {L. cylindrica M. Roem}.บวบขม ดู นมพิจิตร {๒}.

• บวม - ก. อาการที่เนื้ออูมหรือนูนขึ้นเพราะอักเสบหรือฟกชํ้าเป็นต้น. บวมน้ำ น. ภาวะที่มีนํ้าระหว่างเซลล์หรือภายในเซลล์มากเกินปรกติอย่างใดอย่างหนึ่ง หรือทั้ง ๒ อย่างทั่วไปหมายถึง ภาวะที่มีน้ำอยู่ใต้ผิวหนังมากเกินปรกติ และอาจพบได้ในอวัยวะอื่น เช่น สมองปอด. {อ. edema, oedema}.

• บ๊วย ๑ - น. {๑} ชื่อไม้ต้นชนิด Myrica esculenta Buch.–Ham. ex D. Don. ในวงศ์ Myricaceae ผลกลมผิวขรุขระ สุกสีแดงคลํ้า กินได้ รสเปรี้ยว ๆ หวาน ๆ,ส้มสา ก็เรียก. {๒} ชื่อไม้ต้นชนิดPrunus mume Siebold. et Zucc. ในวงศ์ Rosaceae ผลกลมแบน มีขนผลสุกสีเหลือง รสเปรี้ยวจัดและขม ดองเกลือแล้วกินได้.

• บ๊วย ๒ - {ปาก} ว. ที่สุดท้าย, ล้าหลังที่สุด. {จ.}.

• บวร, บวร- - [บอวอน, บอวอระ-] {แบบ} ว. ประเสริฐ, ลํ้าเลิศ, ราชาศัพท์ใช้นำหน้าคำนามที่เกี่ยวกับวังหน้า เช่น พระบวรวงศ์ พระบวรราชวัง คู่กับ บรม ซึ่งใช้แก่วังหลวง เช่น พระบรมวงศ์ พระบรมมหาราชวัง. {ป. ปวร: ส. ปฺรวร}. บวรโตฎก [บอวอระโตดก] น. ชื่อกลอนกลบทแบบหนึ่ง กำหนดให้ ๓ พยางค์ต้นวรรคแต่ละวรรคเป็นสะคณะคือพยางค์เบา ๒ พยางค์ พยางค์หนัก ๑ พยางค์ เช่น ชลเนตรไหลนองร้องร่ำรัก ชลไนยไหลหนักอาวรณ์หวาม ชนนีห้ามบุตรสุดไม่ตาม ชลนานองน้ำพระเนตรนอง {สารานุกรมศัพท์วรรณกรรมไทยภาคฉันทลักษณ์}.