ว. เสียสติ, วิกลจริต, สติฟั่นเฟือน, หลงใหลหรือมัวเมาในสิ่งนั้น ๆ จนผิดปรกติ เช่น บ้ากาม บ้ายศ บ้าฟุตบอล: อาการที่สัตว์บางชนิดเช่นหมาเป็นโรคกลัวนํ้า เรียกว่า หมาบ้า. บ้าจี้ ว. อาการที่พูดหรือแสดงโดยขาดสติเมื่อถูกจี้ทำให้ตกใจ, ทำตามโดยปราศจากการไตร่ตรองเมื่อถูกยุหรือแนะ. บ้าดีเดือด ว. มีอาการคลุ้มคลั่งมุทะลุดุดันเป็นคราว ๆ, โดยปริยายหมายความว่า มีอารมณ์หุนหันพลันแล่นชอบทำอะไรรุนแรง. บ้าน้ำลาย ว. ชอบพูดพล่าม, ชอบพูดเพ้อเจ้อ. บ้าบิ่น ๑ ว. มุทะลุ, หุนหันพลันแล่น, อวดกล้าทำการอย่างไม่มีสติยั้งคิด,บิ่น ก็ว่า. บ้ายอ ว.ชอบให้คนเยินยอ. บ้าระห่ำ ว. มุทะลุ, ทะลึ่งตึงตัง. บ้าลำโพง ว. บ้าเพราะกินเมล็ดลำโพง มีอาการซึมหรือพูดพล่าม, โดยปริยายหมายความว่า พูดโผงผางตึงตัง หรือแสดงกิริยาโมโหโกรธา เช่น พูดจาบ้าลำโพงโป้งไป {คาวี}, ทำโมโหโกรธาบ้าลำโพง เที่ยวโป้งโหยงหยาบช้าสาธารณ์ {พิเภกสอนบุตร}. บ้าเลือด ว. บันดาลโทสะอย่างไม่กลัวตายเมื่อถูกทำร้ายถึงเลือดตกยางออก. บ้าสมบัติ ว. ที่เห็นอะไร ๆ เป็นของมีค่าไปทั้งหมด: ที่ชอบสะสมสิ่งของต่าง ๆ ไว้มากจนเกินความจำเป็น. บ้าหอบฟาง {สำ} ว. บ้าสมบัติ เห็นอะไร ๆ เป็นของมีค่าจะเอาทั้งนั้น, อาการที่หอบหิ้วสิ่งของพะรุงพะรัง. บ้าห้าร้อยจำพวก {สำ} ว. บ้ามากมายหลายประเภท.