ก. ทำร้าย, ทำชั่ว, ทำเลวทราม, ทำผิด, เบียดเบียน. {ส. ปฺรทุษฺฏ, ปฺรทุษฺฐ: ป. ปทุฏฺฐ}. ประทุษร้าย [ปฺระทุดสะ-] ก. ทำให้บาดเจ็บ เช่น ประทุษร้ายร่างกาย, ทำให้เสียหาย เช่น ประทุษร้ายทรัพย์สิน.