[ปฺล้น] ก. ใช้กำลังลอบมาหักโหมแย่งชิงเอาโดยไม่รู้ตัว. ปล้นทรัพย์ {กฎ} ก. เป็นฐานความผิดอาญา ที่ผู้ชิงทรัพย์ร่วมกันกระทำความผิดตั้งแต่ ๓ คนขึ้นไป เรียกว่า ความผิดฐานปล้นทรัพย์. ปล้นบ้านปล้นเมือง {สำ} ก. โกงกินทรัพย์สมบัติของชาติ. ปล้นสวาท {ปาก} ก. ข่มขืนกระทำชำเรา. ปล้นสะดม {โบ} ก. ปล้นโดยใช้วิธีรมยาให้เจ้าของทรัพย์หลับสนิทไม่รู้สึกตัว.