กลับ
คำว่า
ปะกน
ความหมาย
น. ไม้ลูกสกัดฝาเรือนสำหรับเอากระดานกรุ, ลูกปะกน ก็เรียก.
สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share
คำถัดไป:
ปะกัง
- น. ชื่อโรคลมชนิดหนึ่ง ตามตำราแพทย์แผนโบราณว่า ทำให้มีอาการปวดหัวเวลาเช้า ๆ ปวดกระบอกตา เมื่อเห็นแดดจะลืมตาไม่ขึ้น เรียกว่า ลมปะกัง, ตะกัง ก็ว่า.
ปะกาปะกัง
- ว. เก้ ๆ กัง ๆ, งก ๆ เงิ่น ๆ.
ปะการัง
- น. ชื่อสัตว์ทะเลไม่มีกระดูกสันหลังหลายชนิดในชั้น Anthozoa ส่วนมากตัวมีขนาดเล็ก พวกเดียวกับดอกไม้ทะเล รูปทรงกระบอก อาศัยอยู่เดี่ยว ๆ หรืออยู่รวมกันเป็นกลุ่ม สร้างหินปูนห่อหุ้มตัวเป็นโครงร่างหลายแบบ อาศัยและเจริญเติบโตในทะเลเขตร้อน บริเวณชายฝั่งและรอบ ๆ เกาะ เช่น ปะการังเห็ด [Fungiafungites {Linn.}] ปะการังเขากวาง [Acroporaformasa {Dana}] ในโครงสร้างที่ทับถมกันเพิ่มมากขึ้น เรียกว่า หินปะการัง, ถ้ามากจนเป็นโขด เกาะ หรือเทือก ก็เรียกว่า โขดปะการัง เกาะปะการัง หรือเทือกปะการัง, บางทีเรียกเป็น กะรัง.
ปะกำ
- น. ไม้ที่ทำเป็น ๒ ขาสำหรับคาบไม้อื่น, ลูกตั้งฝาที่คาบพรึง.
ปะขาว
- น. ชายผู้จำศีลนุ่งห่มผ้าขาว, ลักษณนามว่าคน: {โบ} ตำแหน่งข้าราชการชั้นขุนหมื่นพวกหนึ่ง, คู่กับ ประแดง.