กลับ
คำว่า
ปะกาปะกัง
ความหมาย
ว. เก้ ๆ กัง ๆ, งก ๆ เงิ่น ๆ.
สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share
คำถัดไป:
ปะการัง
- น. ชื่อสัตว์ทะเลไม่มีกระดูกสันหลังหลายชนิดในชั้น Anthozoa ส่วนมากตัวมีขนาดเล็ก พวกเดียวกับดอกไม้ทะเล รูปทรงกระบอก อาศัยอยู่เดี่ยว ๆ หรืออยู่รวมกันเป็นกลุ่ม สร้างหินปูนห่อหุ้มตัวเป็นโครงร่างหลายแบบ อาศัยและเจริญเติบโตในทะเลเขตร้อน บริเวณชายฝั่งและรอบ ๆ เกาะ เช่น ปะการังเห็ด [Fungiafungites {Linn.}] ปะการังเขากวาง [Acroporaformasa {Dana}] ในโครงสร้างที่ทับถมกันเพิ่มมากขึ้น เรียกว่า หินปะการัง, ถ้ามากจนเป็นโขด เกาะ หรือเทือก ก็เรียกว่า โขดปะการัง เกาะปะการัง หรือเทือกปะการัง, บางทีเรียกเป็น กะรัง.
ปะกำ
- น. ไม้ที่ทำเป็น ๒ ขาสำหรับคาบไม้อื่น, ลูกตั้งฝาที่คาบพรึง.
ปะขาว
- น. ชายผู้จำศีลนุ่งห่มผ้าขาว, ลักษณนามว่าคน: {โบ} ตำแหน่งข้าราชการชั้นขุนหมื่นพวกหนึ่ง, คู่กับ ประแดง.
ปะงับปะง่อน
- ว. ปะหงับปะง่อน.
ปะงาบ, ปะงาบ ๆ
- ว. อาการที่อ้าปากแล้วหุบปาก, อาการที่หายใจทางปาก {เป็นอาการของคนและสัตว์ที่เหนื่อยหอบหรือใกล้จะตาย}, งาบ ๆ พะงาบ หรือ พะงาบ ๆ ก็ว่า.