น. ส่วนหนึ่งของร่างกายคนและสัตว์ อยู่ที่บริเวณใบหน้า มีลักษณะเป็นช่องสำหรับกินอาหารและใช้สำหรับเปล่งเสียงได้ด้วย: โดยปริยายหมายถึง ส่วนต่าง ๆ ที่อยู่ในบริเวณปาก เช่น ปากเปื่อย: ขอบช่องแห่งสิ่งต่าง ๆ เช่น ปากหม้อ ปากไห: ต้นทางสำหรับเข้าออก เช่น ปากช่อง ปากตรอก: กลีบดอกกล้วยไม้คล้ายรูปกรวยหรือหลอดที่อยู่ตรงกลางเป็นที่อยู่ของเกสร, กระเป๋า ก็เรียก: ใช้เป็นลักษณนามของสิ่งบางอย่างเช่นแหอวนหรือพยานบุคคล เช่น แหปากหนึ่ง อวน ๒ ปาก พยาน ๓ ปาก. ก. พูด เช่น ดีแต่ปาก. ปากกบ น. รอยมุมของสิ่งที่มีรูปสี่เหลี่ยมประกบกันเป็นรอยแบ่งมุมฉากออกเป็น ๒ มุม เช่น รอยมุมสบง จีวร กรอบรูป กรอบหน้าต่าง. ปากกระจับ น. ชื่อพานขนาดเล็ก ปากเป็นรูปวงรีทำเป็นรูปกลีบบัวคลี่ออกคล้ายฝักกระจับ. ปากกริว น. รอยปากไม้คล้ายปากกบ แต่มีรอยผ่ามุมฉากไม่ตลอดเหมือนปากกบ ผ่าแค่หมดลวดเท่านั้น. ปากกล้า ว. พูดไม่เกรงกลัวใคร. ปากกา ๑, ปากไก่ น. เครื่องสำหรับขีดเขียนชนิดหนึ่ง ประกอบด้วยตัวปากและด้าม ตัวปากมักทำด้วยโลหะ เช่น ปากกาคอแร้งปากกาเบอร์ ๕ ใช้เสียบที่ด้ามจุ้มหมึกหรือน้ำสีอื่นเขียน. ปากกา ๒ น. เครื่องสำหรับหนีบของใช้ ทำด้วยไม้หรือเหล็กก็มี. ปากกาลูกลื่น น. ปากกาที่ใช้ไส้บรรจุหมึกสำเร็จรูปปลายไส้มักทำด้วยโลหะกลมเล็ก ๆ, ปากกาหมึกแห้ง ก็เรียก. ปากกาหมึกซึม น. ปากกาที่มีไส้สำหรับใส่นํ้าหมึกหรือหลอดบรรจุหมึก น้ำหมึกจะค่อย ๆ ไหลซึมออกมาที่ปลายปากกาเองโดยไม่ต้องจุ้ม. ปากกาหมึกแห้ง น. ปากกาลูกลื่น. ปากขม ว. อาการที่รู้สึกขมในปากเมืื่อเวลาเป็นไข้. ปากแข็ง ว. พูดยืนยันหรือเถียงอย่างดื้อดันไม่ยอมจำนนข้อเท็จจริง. ปากคม ว. พูดจาเหน็บแนมด้วยคารมคมคาย. ปากคอ น. ปาก เช่น ปากคออยู่ไม่สุข. ปากคอเราะราย ว. ชอบพูดจาชวนหาเรื่องไม่เลือกหน้า, ปากเปราะเราะราย ก็ว่า. ปากคัน ว. อาการที่ปากอยู่ไม่สุข ชอบพูด ชอบฟ้อง, ปากตำแย หรือ ปากบอน ก็ว่า. ปากคำ {กฎ} น. ถ้อยคำ ที่บุคคล คู่กรณี หรือพยานให้ไว้กับเจ้าพนักงานศาล หรือเจ้าหน้าที่อื่นของรัฐ. ปากคีบ น. เครื่องคีบเป็นเหล็ก ๒ ขา ส่วนมากมีปลายแหลม สำหรับคีบสิ่งของ. ปากจะขาบ ดู ปากตะขาบ. ปากจัด ว. ชอบพูดจาหรือโต้เถียงด้วยถ้อยคำแข็งกร้าวไม่สุภาพ, ด่าเก่ง, ชอบพูดจาหยาบคาย. ปากจั่น น. ประตูน้ำอย่างโบราณที่ใช้ไม้ซุงขวาง. ปากจิ้งจก ๑ น. ชื่อคีมชนิดหนึ่ง ปากแหลมคล้ายปากจิ้งจก ใช้คีบของเล็ก ๆ ที่อยู่ในที่แคบ ๆ เรียกว่า คีมปากจิ้งจก. ปากจู๋ น. ปากที่ห่อยื่นออกมา. ปากฉลาม, ปากช้าง น. รูปบาดแผลหรือรอยผ้าขาดเป็นรูปสามเหลี่ยมแบะออกอย่างปากปลาฉลามหรือปากช้าง. ปากชนางน. เครื่องมือดักสัตว์ป่าชนิดหนึ่ง ใช้ตาข่ายขึงทำเป็นลักษณะคล้ายปากของชนางที่เป็นเครื่องดักปลา เพื่อต้อนสัตว์เข้าไป เช่น บ้างวงข่ายรายรอบปากชนาง {ไชยเชฐ}. ปากตลาด น. ถ้อยคำที่โจษหรือเล่าลือกัน เช่น ปากตลาดเขาว่ากันมาอย่างนี้. ว. ปากจัด. ปากต่อปาก ก. เล่าโดยการบอกต่อ ๆ กัน: เรียนโดยการบอกด้วยปากเปล่า {มักใช้แก่ผู้ไม่รู้หนังสือ}. ปากตะกร้อ น. เรียกมะม่วงบางชนิด เช่น มะม่วงพิมเสน มะม่วงน้ำดอกไม้ ที่แก่จัดจนหัวเหลืองอยู่บนต้นว่า มะม่วงปากตะกร้อ. ปากตะไกร ว. ปากจัด, ชอบพูดจาเหน็บแนม. ปากตะขาบ น. รูปเป็นง่ามอย่างเขี้ยวตะขาบ: ชื่อกบไสไม้มีคมเป็นง่ามสำหรับไสไม้ให้เป็นลวดลาย, ปากจะขาบ ก็เรียก. ปากตำแย ว. อาการที่ปากอยู่ไม่สุข ชอบพูด ชอบฟ้อง, ปากคัน หรือ ปากบอนก็ว่า. ปากแตร ๑ น. ชื่อกระโถนชนิดหนึ่ง ปากบานอย่างปากแตรหรือดอกลำโพง. ปากใต้ น. ปักษ์ใต้, ฝ่ายใต้. ปากนก น. ชื่อดาวฤกษ์บูรพาษาฒ: ชื่อหินสำหรับใช้นกสับให้เป็นประกาย. ปากนกกระจอก น.เรียกปากที่เป็นแผลเปื่อยขาว ๆ เหลือง ๆ ที่มุมปากว่าปากนกกระจอก.ปากนกแก้ว น. ชื่อคีมชนิดหนึ่งปากมีลักษณะโค้งเข้าหากันคล้ายปากนกแก้ว ใช้ถอนตะปู เรียกว่า คีมปากนกแก้ว. ปากน้ำ น. บริเวณที่แควไหลลงมาบรรจบลำน้ำใหญ่ เช่น ปากน้ำโพ หรือบริเวณที่ลำน้ำใหญ่ไหลลงสู่ทะเลหรือทะเลสาบ เช่น ปากน้ำเจ้าพระยา ปากน้ำบางปะกง, บางทีก็ใช้เรียกทางเข้าอ่าวจากมหาสมุทรหรือทะเลสู่ฝั่งด้วย. ปากบอน ว. อาการที่ปากอยู่ไม่สุข ชอบพูด ชอบฟ้อง, ปากคันหรือ ปากตำแย ก็ว่า. ปากบาตร น. เรียกของที่ใส่ฝาบาตรถวายพระเวลาตักบาตร ว่า ของปากบาตร. ปากเบา ก. พูดได้เร็ว {ใช้แก่เด็กที่สอนพูด}: พูดโดยไม่ยั้งคิด. น. เรียกยุงที่กัดไม่ค่อยจะรู้สึกเจ็บ ว่า ยุงปากเบา. ปากแบะ น. ปากที่มีริมฝีปากล่างยื่นห้อยออกมามาก. ปากปราศรัยใจเชือดคอ {สำ} ก. พูดดีแต่ใจคิดร้าย. ปากปลา น. ส่วนหัวของสำเภาที่ว่างอยู่ ไม่ได้อุดกระดาน. ปากปลาร้า {สำ} ว. ชอบพูดคำหยาบ. ปากปลิง น. ขั้วผลไม้ติดต่อกับก้าน โดยมากเป็นขั้วทุเรียนที่หลุดจากกันได้, ปลิง ก็เรียก. ปากเป็ด ๑ น.ชื่อปี่ฝรั่งชนิดหนึ่ง มีปากแบนคล้ายปากเป็ด เรียกว่า ปี่ปากเป็ด คือ ปี่คลาริเน็ต.ปากเป็นชักยนต์ {สำ} ก. ว่ากล่าวสั่งสอนไม่รู้จักหยุด. ปากเปราะ ก. พูดจาทักทายเก่ง, พูดจาว่าคนง่าย ๆ: เห่าเก่ง {ใช้แก่สุนัข}. ปากเปราะเราะราย ว. ชอบพูดจาชวนหาเรื่องไม่เลือกหน้า, ปากคอเราะราย ก็ว่า. ปากเปล่า ก. ว่าโดยไม่ดูตัวหนังสือ เช่น เทศน์ปากเปล่า, เรียกวิธีสอบโดยใช้วาจาแทนการเขียนคำตอบ ว่า สอบปากเปล่า. ปากเปียก, ปากเปียกปากแฉะ น. เรียกการว่ากล่าวตักเตือนซํ้าแล้วซํ้าเล่าก็ยังไม่ได้ผลตามที่มุ่งหมาย. ปากโป้ง ก. ชอบพูดเปิดเผยสิ่งที่ไม่สมควรออกมาโดยไม่คำนึงถึงความผิดพลาดเสียหาย. ปากไปล่ น. ชื่อชามชนิดหนึ่ง ก้นเล็กปากบานอย่างรูปงอบหงาย.ปากพระร่วง {สำ} น. วาจาสิทธิ์ คือ พูดอย่างไรแล้วจะเป็นไปตามที่ปากว่า เช่น เธอนี่ปากพระร่วงนะ บอกว่าฝนจะตกก็ตกจริง ๆ. ปากพล่อย ก. พูดโดยไม่คำนึงว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่จริง. ปากม้า ว. ปากร้าย, ชอบพูดหยาบคาย. ปากมาก ว. ชอบพูดว่าคนอื่นซํ้า ๆ ซาก ๆ, พูดมาก, พูดขยายเรื่องเล็กน้อยให้มากออกไป. ปากไม้ น. รอยบากหรือรอยเจาะที่ตัวไม้สำหรับเอาตัวไม้นั้นประกบกัน. ปากไม่มีหูรูด ว. ที่พูดพล่ามพูดพล่อย หรือพูดโดยไม่ยั้งคิดเสียก่อนว่าอะไรควรพูดหรือไม่ควรพูด. ปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม {สำ} ว. ยังเป็นเด็ก. ปากร้าย ว. มักดุด่าว่าร้าย. ปากร้ายใจดี ก. พูดจาดุด่าแต่น้ำใจดี. ปากเรือ น. ดาดฟ้าเรือ. ปากลำโพง ว. ชอบโพนทะนาหรือเปิดเผยเรื่องราวต่าง ๆ ที่ตนรู้มา. ปากว่าตาขยิบ {สำ} ก. พูดอย่างหนึ่งแต่ทำอีกอย่างหนึ่ง. ว. ปากกับใจไม่ตรงกัน. ปากว่ามือถึง {สำ} ก. พอพูดก็ทำเลย.ปากสว่าง ว. ชอบเปิดเผยเรื่องของผู้อื่น. ปากเสียง ก. โต้เถียง, ทะเลาะ, ในคำว่า เป็นปากเสียง มีปากเสียง. น. ผู้พูดหรือโต้เถียงแทน เช่น ผู้แทนราษฎรเป็นปากเสียงของประชาชน. ปากหนัก ว. ไม่ใคร่พูดขอร้องต่อใคร ๆ, ไม่ใคร่ทักทายใคร. ก. พูดได้ช้า {ใช้แก่เด็กที่สอนพูด}. น. เรียกยุงที่กัดเจ็บมาก ว่า ยุงปากหนัก. ปากหมา ว. ชอบพูดจาว่าร้ายคนอื่น. ปากหมู น. ปากที่มีลักษณะยื่นบานเหมือนปากหมู. ปากหวาน ว. พูดจาไพเราะ {มักใช้ในทางที่ล่อใจหรือไม่จริงใจ}: อาการที่รู้สึกหวานในปากเมื่อเวลาเป็นไข้. ปากหวานก้นเปรี้ยว {สำ} ก. พูดจาอ่อนหวานแต่ไม่จริงใจ. ปากหอยปากปู ว. ชอบนินทาเล็กนินทาน้อย: ไม่กล้าพูด, พูดไม่ขึ้นหรือพูดไม่มีใครสนใจฟัง {ใช้แก่ผู้น้อย}. ปากเหยี่ยวปากกา น. ภัยอันตราย. ปากอ่าว น. ปากของส่วนทะเลที่เว้าเข้าไปในแผ่นดิน.